Εδώ και μέρες τριγυριζει στο μυαλό μου...
θέλω να γυρίσω σελίδα...
Θέλω να αρχίσω απο την αρχή...
Σαν να είναι σήμερα η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου...
Αρχικά σκέφτηκα να σβήσω αυτό το blog, να ξεκινήσω ενα νέο όπου κανείς δεν θα ξέρει ποιός είμαι και που θα μπορώ να εκφράζομαι ελεύθερα και να βγάζω ότι γεννάει το κεφάλι μου...
Κάθησα λοιπόν μπροστά στην οθόνη και αποφάσισα να το διαβάσω για μιά τελευταία φορά πριν το μεγάλο delete το εξαφανίσει για πάντα...
Κάτι σαν αποχαιρετιστήρια ανάγνωση...
Διάβασα, διάβασα και ως εκ θαύματος η αρχική μου απόφαση εξαφανίστηκε...
Γιατί αντιλήφθηκα οτι όλα αυτά που διάβαζα με ταξίδευαν, θυμήθηκα τις νύχτες που ξενύχτησα για να τα γράψω, την οργή που διοχέτευα μέσα από τα κείμενα, τον πόνο που γαλήνευε, τη λύπη που χανόταν, την χαρά που γενιόταν καθώς έβλεπα αυτά τα μικρά κειμενάκια να θεριεύουν...
θυμήθηκα ανθρώπους, πράγματα, ταξίδια, αγάπες, όνειρα, μέρες και νύχτες...
θυμήθηκα όλα αυτά που δεν θα θελα ποτέ να ξεχάσω...
Και κατάλαβα οτι στο βιβλίο της ζωής μας πρέπει να γυρίζουμε τις σελίδες, οχι να τις σκίζουμε...
Έτσι το αποφάσισα...
Η σελίδα γυρίζει...χρατς...πω πω μπροστά μου μιά κατάλευκη νέα σελίδα να με προκαλεί να την γεμίσω...
Εμπρός λοιπόν...
