ALL WE NEED IS LOVE...

.

SUMMER TIME...

Ζεστή μέρα. Απ’ το πρωί ξεκίνησε άσχημα. Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται, σκέφτηκα, όμως δεν το άφησα να επαληθευτεί. Ήξερα ότι θα γυρνούσα σε παραθαλάσσια μέρη και δεν είχα σκοπό να αφήσω για άλλη μια φορά την ευκαιρία αυτή να πάει χαμένη. Έβαλα στο αμάξι το μαγιό, μια πετσέτα και το βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό και έφυγα. Η ώρα κύλισε ευχάριστα, η διάθεση άλλαξε και αισθανόμουν την ανάγκη να προσφέρω ένα δώρο στον εαυτό μου. Άλλωστε τι αξία έχει η δουλειά χωρίς να γεύεσαι τους καρπούς της; Χωρίς να το διασκεδάζεις;

Ο παραλιακός δρόμος ήταν γεμάτος με μικρά καφέ-beatch bars με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες παραταγμένες στη σειρά. Σε μια απ’ αυτές, παράγγειλα παγωμένο καφέ στη σέξι σερβιτόρα,και άφησα το κορμί μου να χαλαρώσει πάνω της. Το κύμα έσκαγε δύο μέτρα δίπλα μου ενώ τρεις ξαπλώστρες πιο πέρα έκανε ηλιοθεραπεία μια μάλλον Γερμανικής υπηκοότητας καλλονή, με ένα λαχανί φωσφοριζέ ολόσωμο μαγιό δεκαετίας του 80, τύπου Borat, που μετέτρεπε ως δια μαγείας τα μετρίου αναστήματος κάτω άκρα της στα ατέλειωτα πόδια της Σκλενερίκοβα.

Ήπια δυο γουλιές από τον παγωμένο καφέ που μου έφερε η σερβιτόρα μαζί με ένα γλυκό επαγγελματικό χαμόγελο. Έβγαλα το μπλουζάκι που φορούσα και βούτηξα μέσα.
Μόνος. Εγώ, η θάλασσα και ο Bob Marley που ακουγόταν στα ηχεία. Πάτησα με δύναμη στην άμμο και τίναξα το κορμί μου δυνατά. Βρέθηκα ολόκληρος μέσα στο νερό. Εγώ και η θάλασσα, χωρίς τον Bob Marley. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα το βυθό και το απέραντο γαλάζιο να με κυκλώνει. Θυμήθηκα την ταινία εκείνη που λάτρεψα, το «απέραντο γαλάζιο» του Luc Besson, Μια ταινία αριστούργημα που με είχε μαγέψει. Την έβλεπα ξανά και ξανά και δεν την χόρταινα. Είναι κατάρα να ζεις στην στεριά όταν λατρεύεις τόσο τη θάλασσα. Είναι κατάρα να είσαι μόνος όταν έχεις τόσα πράγματα να μοιραστείς. Και μάλλον αυτές τις κατάρες τις κουβαλάω και τις δυο.

Η καλοκαιρινή αύρα με δρόσισε καθώς έβγαινα από το νερό. Έτσι υγρός κάθισα στην ξαπλώστρα, ήπια ακόμη δυο γουλιές καφέ και ξάπλωσα. Όχι δεν είχα κάνει τίποτα σπουδαίο. Σε κάποια άλλη στιγμή θα ήταν ένα απλό μπάνιο στη θάλασσα και ένας καφές στην παραλία. Όμως τη στιγμή εκείνη αυτό το απλό και συνηθισμένο είχε πάρει άλλη διάσταση. Είχε μετατραπεί σε κάτι μοναδικό, σ’ ένα κομμάτι μικρής ευτυχίας, σε μια δυνατή ανάμνηση που δεν θα ξεχνούσα ποτέ. Ένα συνονθύλευμα ήχων, αρωμάτων, εικόνων και αισθήσεων μοναδικών που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Κάποτε είχα εκμυστηρευτεί στο φίλο μου το Γιώργο πως κάποτε θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο. Μου ξανάρθε στο μυαλό και αποφάσισα ότι αν ποτέ συμβεί, η στιγμή αυτή θα βρίσκεται σίγουρα στις σελίδες του.

Ήπια άλλες δυο γουλιές καφέ και έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο. «ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ - η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πως αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας» Το άνοιξα εκεί όπου είχα σταματήσει την τελευταία φορά. Σελίδα 57, κεφάλαιο δεύτερο, τίτλος: όταν χαμογελάτε, ο κόσμος χαμογελά μαζί σας.
Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα την Γερμανίδα με το λαχανί μαγιό.
Της χαμογέλασα…
Χαμογέλασε κι εκείνη…

ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΓΑΛΑΖΙΟ...ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΘΑ ΣΕ ΒΡΩ...

END...AND...START...

ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΕΡΜΑ...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ...

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ...

ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ...

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ...

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ...

SORROW...

ΠΥΡ...

Θέλησα να σβήσω τις φλόγες...
θέλησα να τις εξαφανίσω, να πάψουν άλλο να με καίνε...
πάλεψα,ίδρωσα,μάτωσα μα τα κατάφερα...
έριξα πάνω τους υπέρογκες ποσότητες μπύρας, κρασιού και νύχτας...
πάτησα πάνω σε λασπωμένα χώματα και παλιούς φίλους...
αφουγκράστηκα σιωπές, κραυγές και παραμιλητά...
και νίκησα...
πύρειος νίκη, όμως δεν παύει να 'ναι νίκη...
κατάφερα να σβήσω τις φλόγες...
όμως φοβάμαι οτι οι σπίθες που έμειναν...
καλά κρυμμένες κάτω από τη γκρίζα στάχτη...
με το πρώτο φύσημα του ανέμου σου...
πάλι θα φουντώσουν...
και πάλι φλόγες θα γίνουν...
γιατί θα 'χουν πάλι κάτι να κάψουν...
εμένα.