Από παιδί με θυμάμαι.
Ρομαντικό, ευαίσθητο, οραματιστή, ονειροπόλο. Θυμάμαι ότι ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Να μην πεινάνε τα παιδάκια, να μην κλαίνε, να μην κρυώνουν. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στοίχειωνε τα όνειρα μου. Έκλαψα με αναφιλητά για τον άδικο χαμό του. Όπως έκλαψα και για το μικρό ψαράκι που σπαρταρούσε πεσμένο στο πάτωμα της κουζίνας. Ο Τομ Σώγιερ αργότερα με έσπρωξε στο δρόμο της περιπέτειας. Με έσπρωξε σε τόπους έξω από το οπτικό μου πεδίο, έξω απ' την ασφάλεια του σπιτιού μου , σε νέες εξερευνήσεις του κόσμου με φίλους το ίδιο περίεργους με μένα. Ο Δον Κιχώτης μου δίδαξε να πολεμάω με ανεμόμυλους για την καρδιά της αγαπημένης μου, και ο Γιάννης Αγιάννης με έπεισε οτι το καλό έχει τη δύναμη να νικάει πάντα και ότι αν παλεύεις για αυτά που πιστεύεις κάποια μέρα θα δικαιωθείς.
Και μετά ήρθε ο θάνατος. Μαζί του και η αλλαγή. Αυτή που φέρνει σε όλους μας ανατρέποντας τα σχέδια μας, και αλλάζοντας ριζικά την πορεία της ζωής μας. Φόρεσα το μεταλλικό παλτό μου, αυτό που θα με προστάτευε και θα με έκανε να φαίνομαι δυνατός, και βούτηξα μέσα στα βαθειά νερά. Ταξίδεψα πολύ, πέρασα από πολλές θάλασσες, γνώρισα εχθρούς και φίλους, νίκησα τους πρώτους κι αγάπησα τους δεύτερους, έφτασα σε μικρές Ιθάκες, ξαπόστασα για λίγο και ξανά πάλι για νέους προορισμούς. Είχα συμμάχους τη νιότη, το όνειρο, την ελπίδα, το χρόνο και λίγους φίλους καρδιακούς.
Έφτασα στο σήμερα, μα ακόμα ταξιδεύω. Έφτασα σε προορισμούς πέρα από το χάρτη, μα ακόμα διψάω για νέα ταξίδια. Ένοιωσα τη χαρά της νίκης και τη θλίψη της ήττας μα ακόμα δίνω μάχες. Με λιγότερους συμμάχους στο πλάι μου, μα με την ίδια ορμή και όρεξη για δημιουργία. Χωρίς το μεταλλικό μου παλιό παλτό γιατί πλέον δε μου χρειάζεται. Ο κόσμος άλλαξε, το ίδιο και γω. Νοιώθω δυνατός αλλά όχι ανίκητος.
Δεν κλαίω πια για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ούτε για το ψαράκι στο πάτωμα της κουζίνας.
Όμως παρακαλώ κι εγώ μαζί με τον Σάντσο Πάντσα, τον Δον Κιχώτη να ξαναγίνει τρελός. "Η ζωή ήταν τόσο ωραία όταν ήσουν τρελός" του φωνάζουμε και οι δυο, μα δεν μας ακούει πια.
Βλέπω τον Γιάννη Αγιάννη δήμαρχο να κατηγορείται για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος και τα παιδάκια μα συνεχίζουν να πεινάνε, να κλαίνε και να κρυώνουν. "Θυμάσαι που έκλεψες το καρβέλι;" τον ρωτάω, μα κι αυτός δεν ακούει. Είναι σκυμμένος πάνω από προϋπολογισμούς, έσοδα, έξοδα και κρατικά κονδύλια.
Μα κάποιες νύχτες την ώρα που ανοίγω τα μάτια μες το σκοτάδι, εκεί στη γωνία του μικρού μου δωματίου, βλέπω τον Τομ να καταστρώνει νέες περιπέτειες σκυμμένος πάνω από τον χάρτη του θησαυρού του. Φορώντας το κοντό του παντελονάκι και μια παλιά λασπωμένη μπλούζα, γέρνει το παιδικό του κεφάλι και μου κλείνει το μάτι σα να με ρωτάει σιωπηλά, "πάμε;"
Τον κοιτάζω να μου γελά σαν να ξέρει ήδη την απάντηση.
"πάμε" του λέω...
