Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

ΕΠΤΑ ΖΩΕΣ...



Η νύχτα ήταν ζεστή. Πιό ζεστή από την καρδιά που μόλις χάθηκε. Κι ύστερα ήρθαν τα ολοστρόγγυλα μάτια, σαν αυτά του γιαπωνέζικου καρτούν που σου άρεσε, θυμάσαι? Ένα διπλό γλυκό ήταν το όνομα και άλλο ένα εκείνο το φιλί που μου έδωσες την ώρα που η παρέα περνούσε έξω από την στενή πόρτα του πλοίου.
Στο κατάστρωμα η ανοιξιάτικη αύρα σου κοκκίνιζε τα μάγουλα έτσι που να ταιριάζουν με την κατακόκκινη μεταξωτή κορδέλα που έδενε τα μαλλιά σου. Μας έβλεπαν περίεργα. Κανείς δεν περίμενε οτι εσύ και γω...ούτε γω...

Εκείνα τα χριστούγεννα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μετα από τις τυπικές επισκέψεις σε πήρα και φύγαμε οι δυό μας. Πήγαμε εκεί που δούλευε ο φίλος. Δεν μπορώ να πω, μας περιποιήθηκε. Τα καλύτερα μας έφερε και όταν ήρθε η ώρα φύγαμε. Ήξερες που θα πηγαίναμε, ήξερες τι θα γινόταν. Και πήγαμε, και όλα έγιναν όπως ακριβώς ήξερες και όπως ήξερα και γω...

Οι λέξεις αυτές δεν έπρεπε να ειπωθούν. Εγω συνέχισα να μην τις λέω. Μέχρι που εκεί στον προθάλαμο της διασκέδασης σου είπα άλλες λέξεις. Ακόμα δεν ξέρω γιατί, ή μάλλον ξέρω μα δεν θέλω να το πω. Εσύ συγκινήθηκες, δάκρυσες θυμάμαι, και γω ανέβηκα ένα σκαλί που δεν κατέβηκα ποτέ...

Στο στενό γραφείο δεν χωρούσαν πολλοί. Εγώ να κάθομαι στην καρέκλα μετρώντας εισπράξεις, εσύ να τακτοποιείς φακέλους και τιμολόγια στη μικρή βιβλιοθήκη και ο ψηλός να στέκεται στην πόρτα και να χαζεύει προκλητικά. Μετά σε πήρα να σε πάω σπίτι, μα σπίτι δεν πήγαμε. Δεν πήγαμε πουθενά. Οι αναπάντητες με κυνηγούσαν. Πάντα κάτι με κυνηγούσε, ώσπου οι αναπάντητες επιτέλους απαντήθηκαν και τα δάκρυα πότισαν τα μάγουλα την ώρα που τα αναφιλητά χτυπούσαν πάνω στην πόρτα του ασανσέρ...

Ο φίλος μου το λεγε μα δεν θέλησα να τον ακούσω. Η πρώτη ματιά, το δεύτερο ραντεβού, το τρίτο φιλί, η τέταρτη ιστορία. Όλα τόσο απλά μπερδεμένα. Όλα τόσο δυνατά. Όλα τόσο επιτυχώς αποτυχημένα. Τρομάζω. Όχι μόνο γιά όσα δεν έγιναν αλλά και γιά όσα έγιναν και δεν ήμουν εκεί...

Ήταν περίεργη η κατάσταση. Για λίγο έγινα ο πρστάτης σου μα μετά κοιμηθήκαμε μαζί. Τρέλλα, παράνοια, πάθος και λογική όλα μαζί στοιβαγμένα στη γωνία. Μέχρι εδώ σου είπα. Σου το είπα πολλές φορές. Ποτέ σου δεν το άκουσες. Delete...

Ανέβασες τα ρόζ γυαλιά σου πάνω στο κεφάλι. Με κοίταξες μπροστα στη βιτρίνα κι ύστερα χάθηκες. Σε ξαναείδα πολύ αργότερα κι ακόμα πιο αργότερα καθήσαμε μαζί, μιλήσαμε μαζί, γελάσαμε μαζί. Θα πάμε, θα κάνουμε, θα δούμε. Μιλάμε στο τηλέφωνο, σε κάνω να γελάς και μου λές οτι αυτό είναι καλό. Και γω έτσι πιστεύω...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

NUMBERS...



ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕΣ?

ΠΟΣΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ?

ΣΕ ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑ ΡΘΕΙΣ?

ΠΟΣΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ?

ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ?

ΣΕ ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ?