Είδα τον πανικό μέσα στα μάτια σου. Καθόταν εκεί δίπλα σου και έπινε το ίδιο μαύρο ποτό που με μεγάλες γουλιές έβαζες και συ στα σωθικά σου. Γυρνούσες και τον έβλεπες στα μάτια. Κατόπιν γυρνούσες το κεφάλι σου και κοίταζες εμάς. Το ποτήρι σου άδειαζε γρήγορα, το ίδιο και συ. Άδειαζες γρήγορα λέξεις και νοήματα εκεί μπροστά μας, τ΄ άφηνες να στροβιλίζονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και κατόπιν να τρυπώνουν στα αυτιά μας και να προσπαθούν να δημιουργήσουν εικόνες. Μα όσο η ώρα περνούσα τόσο τα κενά μεγάλωναν. Οι ιπτάμενες λέξεις άρχισαν να μην μπορούν να μπουν στη σειρά και συ δεν είχες πια τη δύναμη να τις μαζέψεις.
Μας άφησες για λίγο. Έκανες δυο μεγάλα βήματα και στάθηκες για λίγο εκεί. Άφησες τη μουσική να σε συνεπαίρνει και άρχισες να χορεύεις. Μόνη σου. Εκεί μέσα στο μπαρ του Ισπανού ζωγράφου. Μέσα σε περίεργα βλέμματα και σιωπηλά κρυφά χαμόγελα. Μέσα σε νότες και παύσης ξεδίπλωνες τα χέρια και την ψυχή σου και τα άπλωνες τριγύρω σου. Τ’ άφηνες για λίγο να ξαποστάσουν πάνω στα τραπέζια και τις καρέκλες και κατόπιν τα μάζευες για να τα διπλώσεις και να τα τακτοποιήσεις ξανά εκεί όπου έπρεπε να βρίσκονται.
Κατόπιν το σκηνικό άλλαξε. Βρεθήκαμε και οι τρεις εκεί που το ταξί μας πήγε. Με περισσότερο κόσμο μα με την ίδια μοναξιά. Ήθελες να νοιώσεις την αγκαλιά, ήθελες να αγγίξεις σώματα και ψυχές μα όλες ήταν κρυμμένες. Μόνο ψηλά τείχη, ψεύτικα χαμόγελα και αδιαφορία συναντούσες. Δεν άντεξες άλλο. ¨Έφυγες. Όλοι μας φύγαμε μα από διαφορετικούς δρόμους, με διαφορετικές σκέψεις ο καθένας.
Σε λίγες ώρες το φως του ήλιου θα φώτιζε πάνω από την πόλη, μα σε όλα τα σπίτια δεν θα φώτιζε το ίδιο…
