Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ...


Το κινητό μου χτύπησε. Στην οθόνη του παρατήρησα ένα άγνωστο νούμερο.
Απάντησα και αμέσως άκουσα την γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ήταν η ίδια φωνή που κάποτε, αρκετά χρόνια πριν, μου έδινε εντολές κάθε πρωί για το πού και πως θα κινηθώ. Η ίδια φωνή που αργότερα άκουγα μόνο από το τηλέφωνο μετά από κλήσεις με απόκρυψη και πάντα την ίδια πρωινή ώρα. Η ίδια φωνή που στη συνέχεια άρχισε να μιλάει παράλογα και να δημιουργεί φανταστικές ιστορίες και αλλόκοτους κόσμους, ιστορίες συνομωσίας και καταδίωξης. Η ίδια φωνή που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατηθεί από παλιές ιστορίες και μνήμες.
"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ήταν τα λόγια που άκουσα μεταξύ των άλλων.
Ακουγόταν ήρεμος, περίεργα πιο ήρεμος από την τελευταία συνομιλία που είχαμε.
"Έξω; Για πάντα;" τον ρώτησα περιμένοντας μια θετική απάντηση.
"Ναι. Για πάντα. Τέλος" μου απάντησε και σώπασε σαν να περίμενε την δική μου αντίδραση για να συνεχίσει.
"Μπράβο ρε φίλε, πολύ χαίρομαι, επιτέλους ελεύθερος..." του αποκρίθηκα καθώς κύματα αυθεντικής χαράς άρχισαν να με πλημμυρίζουν.
" τώρα είμαι στο δρόμο, με την πρώτη ευκαιρία θα περάσω να τα πούμε και από κοντά" του υποσχέθηκα λίγο πριν αποχαιρετιστούμε και κλείσω το τηλέφωνο.


Για τα επόμενα λεπτά έπιασα τον εαυτό μου να κάνει αναδρομές στο παρελθόν.
Θυμήθηκα τον τρόπο που γνωριστήκαμε, τις μέρες που προσπαθούσαμε μαζί να αναπτύξουμε την επιχείρηση, τα άτομα που πέρασαν και έφυγαν, στιγμές δύσκολες μα και όμορφες συνάμα, σκηνικά τόσο σουρεαλιστικά μα και τόσο αληθινά, μεσημεριανά τραπέζια και βραδινά ποτά μέσα στις αδικαιολόγητα τεράστιες αποθήκες, μυστηριώδες τύπους που μπαινόβγαιναν εκεί μέσα και που μόνο εσύ ήξερες τι ρόλο έπαιζαν στο έργο αυτό και τέλος το μεγάλο φινάλε.

Η εκδίκηση του απατημένου. Η σκληρή εκδίκηση που έφερε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας πολύ σκληρής για να την αντέξουν κάποιοι. Μίας εποχής όπου το δίκιο και το άδικο κυριαρχούσαν εναλλάξ και που η αγάπη δυο ανθρώπων μετατράπηκε σε αβυσσαλέο μίσος και ανορθόδοξο πόλεμο μέχρι τελικής εξόντωσης. Αποχώρησα. Μάθαινα τα νέα αυτού του πολέμου από κοινούς γνωστούς και πελάτες. Προσπάθησα να σε στηρίξω με τον τρόπο που μπορούσα, ή μάλλον που νόμιζα οτι μπορούσα μέχρι να συναντήσω το "αντίθετο στρατόπεδο".
Θυμάμαι εκεί μέσα σε εκείνο το μικρό καφέ απέναντι από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, όπου ένας καφές με τους δικούς σου αφύσικα γερασμένους "δαίμονες" ήταν αρκετός για να καταλάβω όλη την αλήθεια και να δω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Οι δύο αλήθειες ενώθηκαν σε μία δική μου και φώτισαν τις σκοτεινές γωνιές. Τότε κατάλαβα το δράμα που παιζόταν τόσο καιρό με τραγικό απολογισμό τρεις κατεστραμμένες ζωές. Τότε οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ξαφνικά το "κ" και το "λ" άλλαξαν στην ίδια λέξη. Τα γκρίζα γερασμένα νεανικά μαλλιά της Σοφίας αποκωδικοποίησαν πλέον τα πάντα και μ' έκαναν να αισθανθώ το δίκιο και το άδικο στην σωστή τους πλευρά.

Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, ο θύτης πληρώνοντας με την ελευθερία του όλα όσα είχε κάνει έχει ξανά το δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσει.


"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ..."Ναι. Για πάντα. Τέλος"... "Eίμαι ελεύθερος"...

"Ελεύθερος"...αντήχησε για ακόμα μια φορά στα αυτιά μου αυτή η μαγική λέξη..."ελεύθερος".

"Είσαι άραγε;" αναρωτήθηκα...