Το κινητό μου χτύπησε. Στην οθόνη του παρατήρησα ένα άγνωστο νούμερο.
Απάντησα και αμέσως άκουσα την γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ήταν η ίδια φωνή που κάποτε, αρκετά χρόνια πριν, μου έδινε εντολές κάθε πρωί για το πού και πως θα κινηθώ. Η ίδια φωνή που αργότερα άκουγα μόνο από το τηλέφωνο μετά από κλήσεις με απόκρυψη και πάντα την ίδια πρωινή ώρα. Η ίδια φωνή που στη συνέχεια άρχισε να μιλάει παράλογα και να δημιουργεί φανταστικές ιστορίες και αλλόκοτους κόσμους, ιστορίες συνομωσίας και καταδίωξης. Η ίδια φωνή που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατηθεί από παλιές ιστορίες και μνήμες.
"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ήταν τα λόγια που άκουσα μεταξύ των άλλων.
Ακουγόταν ήρεμος, περίεργα πιο ήρεμος από την τελευταία συνομιλία που είχαμε.
"Έξω; Για πάντα;" τον ρώτησα περιμένοντας μια θετική απάντηση.
"Ναι. Για πάντα. Τέλος" μου απάντησε και σώπασε σαν να περίμενε την δική μου αντίδραση για να συνεχίσει.
"Μπράβο ρε φίλε, πολύ χαίρομαι, επιτέλους ελεύθερος..." του αποκρίθηκα καθώς κύματα αυθεντικής χαράς άρχισαν να με πλημμυρίζουν.
" τώρα είμαι στο δρόμο, με την πρώτη ευκαιρία θα περάσω να τα πούμε και από κοντά" του υποσχέθηκα λίγο πριν αποχαιρετιστούμε και κλείσω το τηλέφωνο.
Για τα επόμενα λεπτά έπιασα τον εαυτό μου να κάνει αναδρομές στο παρελθόν.
Θυμήθηκα τον τρόπο που γνωριστήκαμε, τις μέρες που προσπαθούσαμε μαζί να αναπτύξουμε την επιχείρηση, τα άτομα που πέρασαν και έφυγαν, στιγμές δύσκολες μα και όμορφες συνάμα, σκηνικά τόσο σουρεαλιστικά μα και τόσο αληθινά, μεσημεριανά τραπέζια και βραδινά ποτά μέσα στις αδικαιολόγητα τεράστιες αποθήκες, μυστηριώδες τύπους που μπαινόβγαιναν εκεί μέσα και που μόνο εσύ ήξερες τι ρόλο έπαιζαν στο έργο αυτό και τέλος το μεγάλο φινάλε.
Η εκδίκηση του απατημένου. Η σκληρή εκδίκηση που έφερε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας πολύ σκληρής για να την αντέξουν κάποιοι. Μίας εποχής όπου το δίκιο και το άδικο κυριαρχούσαν εναλλάξ και που η αγάπη δυο ανθρώπων μετατράπηκε σε αβυσσαλέο μίσος και ανορθόδοξο πόλεμο μέχρι τελικής εξόντωσης. Αποχώρησα. Μάθαινα τα νέα αυτού του πολέμου από κοινούς γνωστούς και πελάτες. Προσπάθησα να σε στηρίξω με τον τρόπο που μπορούσα, ή μάλλον που νόμιζα οτι μπορούσα μέχρι να συναντήσω το "αντίθετο στρατόπεδο".
Θυμάμαι εκεί μέσα σε εκείνο το μικρό καφέ απέναντι από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, όπου ένας καφές με τους δικούς σου αφύσικα γερασμένους "δαίμονες" ήταν αρκετός για να καταλάβω όλη την αλήθεια και να δω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Οι δύο αλήθειες ενώθηκαν σε μία δική μου και φώτισαν τις σκοτεινές γωνιές. Τότε κατάλαβα το δράμα που παιζόταν τόσο καιρό με τραγικό απολογισμό τρεις κατεστραμμένες ζωές. Τότε οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ξαφνικά το "κ" και το "λ" άλλαξαν στην ίδια λέξη. Τα γκρίζα γερασμένα νεανικά μαλλιά της Σοφίας αποκωδικοποίησαν πλέον τα πάντα και μ' έκαναν να αισθανθώ το δίκιο και το άδικο στην σωστή τους πλευρά.
Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, ο θύτης πληρώνοντας με την ελευθερία του όλα όσα είχε κάνει έχει ξανά το δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσει.
"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ..."Ναι. Για πάντα. Τέλος"... "Eίμαι ελεύθερος"...
"Ελεύθερος"...αντήχησε για ακόμα μια φορά στα αυτιά μου αυτή η μαγική λέξη..."ελεύθερος".
"Είσαι άραγε;" αναρωτήθηκα...
-Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι φωτογραφίες αυτές μου δημιουργούν παράξενα συναισθήματα...μου δημιουργούν θλίψη...μου αποκρίθηκες έτσι ξαφνικά κοιτώντας με μέσα στα μάτια.
-ίσως να φταίει το οτι είναι ασπρόμαυρες...απάντησα μηχανικά , αν και ήξερα οτι κατα βάθος αυτό ήταν μία απλή δικαιολογία.
Η αλήθεια μου αλλού βρίσκονταν.
"η χαρές ζούνε στη μνήμη μας, μα οι λύπες στην καρδιά μας"...
ήθελα να απαντήσω...
μα δεν απάντησα...
Είδα τον πανικό μέσα στα μάτια σου. Καθόταν εκεί δίπλα σου και έπινε το ίδιο μαύρο ποτό που με μεγάλες γουλιές έβαζες και συ στα σωθικά σου. Γυρνούσες και τον έβλεπες στα μάτια. Κατόπιν γυρνούσες το κεφάλι σου και κοίταζες εμάς. Το ποτήρι σου άδειαζε γρήγορα, το ίδιο και συ. Άδειαζες γρήγορα λέξεις και νοήματα εκεί μπροστά μας, τ΄ άφηνες να στροβιλίζονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και κατόπιν να τρυπώνουν στα αυτιά μας και να προσπαθούν να δημιουργήσουν εικόνες. Μα όσο η ώρα περνούσα τόσο τα κενά μεγάλωναν. Οι ιπτάμενες λέξεις άρχισαν να μην μπορούν να μπουν στη σειρά και συ δεν είχες πια τη δύναμη να τις μαζέψεις.
Μας άφησες για λίγο. Έκανες δυο μεγάλα βήματα και στάθηκες για λίγο εκεί. Άφησες τη μουσική να σε συνεπαίρνει και άρχισες να χορεύεις. Μόνη σου. Εκεί μέσα στο μπαρ του Ισπανού ζωγράφου. Μέσα σε περίεργα βλέμματα και σιωπηλά κρυφά χαμόγελα. Μέσα σε νότες και παύσης ξεδίπλωνες τα χέρια και την ψυχή σου και τα άπλωνες τριγύρω σου. Τ’ άφηνες για λίγο να ξαποστάσουν πάνω στα τραπέζια και τις καρέκλες και κατόπιν τα μάζευες για να τα διπλώσεις και να τα τακτοποιήσεις ξανά εκεί όπου έπρεπε να βρίσκονται.
Κατόπιν το σκηνικό άλλαξε. Βρεθήκαμε και οι τρεις εκεί που το ταξί μας πήγε. Με περισσότερο κόσμο μα με την ίδια μοναξιά. Ήθελες να νοιώσεις την αγκαλιά, ήθελες να αγγίξεις σώματα και ψυχές μα όλες ήταν κρυμμένες. Μόνο ψηλά τείχη, ψεύτικα χαμόγελα και αδιαφορία συναντούσες. Δεν άντεξες άλλο. ¨Έφυγες. Όλοι μας φύγαμε μα από διαφορετικούς δρόμους, με διαφορετικές σκέψεις ο καθένας.
Σε λίγες ώρες το φως του ήλιου θα φώτιζε πάνω από την πόλη, μα σε όλα τα σπίτια δεν θα φώτιζε το ίδιο…
Από παιδί με θυμάμαι.
Ρομαντικό, ευαίσθητο, οραματιστή, ονειροπόλο. Θυμάμαι ότι ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Να μην πεινάνε τα παιδάκια, να μην κλαίνε, να μην κρυώνουν. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στοίχειωνε τα όνειρα μου. Έκλαψα με αναφιλητά για τον άδικο χαμό του. Όπως έκλαψα και για το μικρό ψαράκι που σπαρταρούσε πεσμένο στο πάτωμα της κουζίνας. Ο Τομ Σώγιερ αργότερα με έσπρωξε στο δρόμο της περιπέτειας. Με έσπρωξε σε τόπους έξω από το οπτικό μου πεδίο, έξω απ' την ασφάλεια του σπιτιού μου , σε νέες εξερευνήσεις του κόσμου με φίλους το ίδιο περίεργους με μένα. Ο Δον Κιχώτης μου δίδαξε να πολεμάω με ανεμόμυλους για την καρδιά της αγαπημένης μου, και ο Γιάννης Αγιάννης με έπεισε οτι το καλό έχει τη δύναμη να νικάει πάντα και ότι αν παλεύεις για αυτά που πιστεύεις κάποια μέρα θα δικαιωθείς.
Και μετά ήρθε ο θάνατος. Μαζί του και η αλλαγή. Αυτή που φέρνει σε όλους μας ανατρέποντας τα σχέδια μας, και αλλάζοντας ριζικά την πορεία της ζωής μας. Φόρεσα το μεταλλικό παλτό μου, αυτό που θα με προστάτευε και θα με έκανε να φαίνομαι δυνατός, και βούτηξα μέσα στα βαθειά νερά. Ταξίδεψα πολύ, πέρασα από πολλές θάλασσες, γνώρισα εχθρούς και φίλους, νίκησα τους πρώτους κι αγάπησα τους δεύτερους, έφτασα σε μικρές Ιθάκες, ξαπόστασα για λίγο και ξανά πάλι για νέους προορισμούς. Είχα συμμάχους τη νιότη, το όνειρο, την ελπίδα, το χρόνο και λίγους φίλους καρδιακούς.
Έφτασα στο σήμερα, μα ακόμα ταξιδεύω. Έφτασα σε προορισμούς πέρα από το χάρτη, μα ακόμα διψάω για νέα ταξίδια. Ένοιωσα τη χαρά της νίκης και τη θλίψη της ήττας μα ακόμα δίνω μάχες. Με λιγότερους συμμάχους στο πλάι μου, μα με την ίδια ορμή και όρεξη για δημιουργία. Χωρίς το μεταλλικό μου παλιό παλτό γιατί πλέον δε μου χρειάζεται. Ο κόσμος άλλαξε, το ίδιο και γω. Νοιώθω δυνατός αλλά όχι ανίκητος.
Δεν κλαίω πια για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ούτε για το ψαράκι στο πάτωμα της κουζίνας.
Όμως παρακαλώ κι εγώ μαζί με τον Σάντσο Πάντσα, τον Δον Κιχώτη να ξαναγίνει τρελός. "Η ζωή ήταν τόσο ωραία όταν ήσουν τρελός" του φωνάζουμε και οι δυο, μα δεν μας ακούει πια.
Βλέπω τον Γιάννη Αγιάννη δήμαρχο να κατηγορείται για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος και τα παιδάκια μα συνεχίζουν να πεινάνε, να κλαίνε και να κρυώνουν. "Θυμάσαι που έκλεψες το καρβέλι;" τον ρωτάω, μα κι αυτός δεν ακούει. Είναι σκυμμένος πάνω από προϋπολογισμούς, έσοδα, έξοδα και κρατικά κονδύλια.
Μα κάποιες νύχτες την ώρα που ανοίγω τα μάτια μες το σκοτάδι, εκεί στη γωνία του μικρού μου δωματίου, βλέπω τον Τομ να καταστρώνει νέες περιπέτειες σκυμμένος πάνω από τον χάρτη του θησαυρού του. Φορώντας το κοντό του παντελονάκι και μια παλιά λασπωμένη μπλούζα, γέρνει το παιδικό του κεφάλι και μου κλείνει το μάτι σα να με ρωτάει σιωπηλά, "πάμε;"
Τον κοιτάζω να μου γελά σαν να ξέρει ήδη την απάντηση.
"πάμε" του λέω...
