Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

DARKNESS & NUMBERS

Απεναντί μου η σιωπή.

Με κοιτάζει με βλέμμα παραπονεμένο.
"Δε μου μιλας πια" μου ψιθιριζουν τα μάτια της.
Δυό μεγάλα ολοστρόγγυλα μάτια σας αυτά που με κοίταζαν μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης σε εκείνο το ντοκυμαντέρ, σαν την πανσέληνο που δειλά δειλά εμφανίζεται πίσω από το σκοτεινό βουνό.

Πολύ σκοτάδι. Γέμισαν οι μέρες μας σκοτάδι.

Γεμισαν σκοτάδι τα μάτια μας.

Γέμισαν τα κεφάλια μας αριθμούς.

Σκοτάδι και αριθμούς...

Σήμερα...



Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2012

THE GAME...




Κολυμπάς. Διασχίζεις με πάθος και θηριώδη δύναμη τα άγρια νερά της καθημερινότητας. Πλατύ ορμητικό ποτάμι. Μέσα σου το όνειρο που παλιότερα σιγόκαιγε αρχίζει να γιγαντώνει τις φλόγες του και να απειλεί να σε κάψει.  Μπήκες στο παιχνίδι για να κερδίσεις.Να φτάσεις απέναντι. Μια αλλόκοτη φλόγα άσβηστη από τα παγωμένα νερά που σε περιβάλουν. Σηκώνεις το κεφάλι  και κοιτάζεις απέναντι. Εκεί βρίσκεται ο προορισμός σου. Αν τα καταφέρεις…  Φοβάσαι. Συνεχίζεις. Είναι πρωί ακόμα. Παίρνεις βαθιές ανάσες και σηκώνεις το βλέμμα σου. Στα μάτια σου καθρεφτίζεται η απέναντι όχθη, η δική σου Ιθάκη.  Στα μάτια του διπλανού σου καθρεφτίζεται η δική του.  Στα μάτια όλων όσων παλεύουν με τα ορμητικά  νερά καθρεφτίζονται  αμέτρητες Ιθάκες.  Εκατομμύρια  φλεγόμενα σώματα, εκατομμύρια παγωμένα κορμιά, εκατομμύρια αποτυχημένες προσπάθειες, εκατομμύρια όνειρα   που λιάζονται στην επιτυχία της απέναντι όχθης,  αγναντεύοντας όλους αυτούς που προσπαθούν να πλησιάσουν.
Κολυμπάς. Συνεχίζεις με πείσμα ακούραστος. Η απέναντι όχθη μοιάζει πιο κοντινή. Μεσημέριασε και ακόμα δεν έχεις φτάσει. Κάποιοι τριγύρω σου κουράστηκαν. Κάποιοι  γύρισαν πίσω και ξεκουράζονται στην όχθη που ξεκίνησαν. Άλλοι τα παράτησαν και συμβιβάστηκαν με μια ζωή στην όχθη που μπορούν και όχι στην όχθη που θέλουν. Οι διπλανοί σου λιγόστεψαν. Τα νερά εξακολουθούν να σε παρασέρνουν με την ίδια ορμή. Ακόμη λίγο έμεινε…
Η ώρα πέρασε. Κοντεύεις να φτάσεις. Ακούς τις φωνές  του πλήθους που λιάζεται στην όχθη, ακούς το κελάηδισμα των πουλιών που ξαποσταίνουν στα κλαδιά των δέντρων. Μυρίζεις  το άρωμα των  λουλουδιών και το καταπράσινο χορτάρι. Σηκώνεις το βλέμμα για ακόμα μια φορά. Σου φαίνονται τόσο κοντά που αν απλώσεις το χέρι νομίζεις θα τ’ αγγίξεις. Κουράγιο, λίγο ακόμα, σκέφτεσαι.  το απογευματινό αεράκι  δροσίζει το μουσκεμένο σου πρόσωπο. Σε λίγες ώρες θα νυχτώσει και σύ δεν έφτασες ακόμα. Στο μυαλό σου τριγυρνάει ο μοναδικός  όρος του παιχνιδιού. Ο χρόνος σου είναι μόνο μια μέρα. Μπορείς να κάνεις τα πάντα αλλά μόνο σε μια μέρα. Ο χρόνος σου είναι μόνο μια ζωή. Μπορείς να κάνεις τα πάντα σε μια ζωή;
Ακόμη λίγο έμεινε.  Κοντεύεις να φτάσεις. Νυχτώνει…  

Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2012

LOVE...




     να 
   αγαπάς
       ή  
      να 
     αγαπιέσαι;

Κυριακή 26 Αυγούστου 2012

ΚΟΣΜΟΣ...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΔΟΥΝΕ.

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΤΡΕΠΕΙΣ Η ΟΣΦΡΗΣΗ ΣΟΥ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ. 

ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΓΙΓΜΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ΣΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΚΑΙ Σ' ΑΓΑΠΗΣΑΝ.

ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΕΙΠΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΝΟΙΩΣΕΣ ΓΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕΣ ΝΑ ΕΙΣΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ ΣΥΓΚΡΑΤΗΣΕΣ ΣΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΕΣΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΣΟΥ.

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ.

ΑΝ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΚ.

ΑΝ ΟΜΩΣ ΟΧΙ, ΤΟΤΕ ΑΝΑΡΩΤΗΣΟΥ ΟΧΙ ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ.

ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΒΡΕΙΣ...ΑΛΛΑΞΕ ΤΟ.

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

SIX OLD KINGS...


Το μπαρ ήταν άδειο. Το μπουκάλι γεμάτο.

Αναμνήσεις, ιστορίες και σκόρπια λόγια από έξι στόματα που συνέχιζαν να καταπίνουν το Jameson γουλιά γουλιά.

Το μπαρ γέμισε. Το μπουκάλι άδειασε και ένα καινούριο πήρε τη θέση του.

Στο λευκό πανί του τοίχου οι ροκ στάρς συνέχιζαν να παρελαύνουν ακάθεκτοι. Παλιοί ήχοι, παλιοί στίχοι, ξεχασμένα από καιρό λόγια και στιγμές. Άλλες ζωές, άλλων ζωές, δικές μας ζωές.

Η σκηνή της μνήμης άνοιξε και τα θεατρικά ξεκίνησαν να παίζονται με πρωταγωνιστές εμάς και τόσους άλλους, που εδώ και χρόνια τώρα έχουν περάσει στη λήθη. Όλα ζωντάνεψαν μπροστά μας, πήδηξαν απ' την μικρή ξύλινη σκηνή και ήρθαν κοντά μας. Κάθησαν πλάι μας πάνω στις ξύλινες καρέκλες και έγιναν κομμάτι της παρέας μας. Κομμάτι κομμάτι, το πάζλ συμπληρώθηκε, η εικόνα καθάρισε και όλα φάνηκαν για λίγο σαν να ήταν ίδια με τότε.
Ομως δεν ήταν...

Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

ΑΝΘΡΩΠΟΙ...


Είναι περίεργα ζώα οι ανθρώποι...

Αλλάζουν.

Δεν είναι σαν τα βουνα, να στέκονται ακίνητα και ίδια για αιώνες.

Σαν τη θάλασσα είναι, που ανακατεύει συνέχεια τα υλικά της.
Που τρώει τα βράχια αλλού κι αλλού ακτές νέες γεννάει.
Που ποτέ δεν ησυχάζει.
Που όσο κι αν την αγναντέψεις ποτέ δεν χορταίνεις τη θωριά της.
Που όση ζωή μέσα της κρύβει, κρύβει άλλο τόσο θάνατο.
Που όσο κι αν την αγαπήσεις ποτέ δεν θα σου φανερώσει αν σ' αγάπησε κι αυτή.

Είναι μυστήρια ζώα σου λέω...

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ...


Το κινητό μου χτύπησε. Στην οθόνη του παρατήρησα ένα άγνωστο νούμερο.
Απάντησα και αμέσως άκουσα την γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ήταν η ίδια φωνή που κάποτε, αρκετά χρόνια πριν, μου έδινε εντολές κάθε πρωί για το πού και πως θα κινηθώ. Η ίδια φωνή που αργότερα άκουγα μόνο από το τηλέφωνο μετά από κλήσεις με απόκρυψη και πάντα την ίδια πρωινή ώρα. Η ίδια φωνή που στη συνέχεια άρχισε να μιλάει παράλογα και να δημιουργεί φανταστικές ιστορίες και αλλόκοτους κόσμους, ιστορίες συνομωσίας και καταδίωξης. Η ίδια φωνή που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατηθεί από παλιές ιστορίες και μνήμες.
"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ήταν τα λόγια που άκουσα μεταξύ των άλλων.
Ακουγόταν ήρεμος, περίεργα πιο ήρεμος από την τελευταία συνομιλία που είχαμε.
"Έξω; Για πάντα;" τον ρώτησα περιμένοντας μια θετική απάντηση.
"Ναι. Για πάντα. Τέλος" μου απάντησε και σώπασε σαν να περίμενε την δική μου αντίδραση για να συνεχίσει.
"Μπράβο ρε φίλε, πολύ χαίρομαι, επιτέλους ελεύθερος..." του αποκρίθηκα καθώς κύματα αυθεντικής χαράς άρχισαν να με πλημμυρίζουν.
" τώρα είμαι στο δρόμο, με την πρώτη ευκαιρία θα περάσω να τα πούμε και από κοντά" του υποσχέθηκα λίγο πριν αποχαιρετιστούμε και κλείσω το τηλέφωνο.


Για τα επόμενα λεπτά έπιασα τον εαυτό μου να κάνει αναδρομές στο παρελθόν.
Θυμήθηκα τον τρόπο που γνωριστήκαμε, τις μέρες που προσπαθούσαμε μαζί να αναπτύξουμε την επιχείρηση, τα άτομα που πέρασαν και έφυγαν, στιγμές δύσκολες μα και όμορφες συνάμα, σκηνικά τόσο σουρεαλιστικά μα και τόσο αληθινά, μεσημεριανά τραπέζια και βραδινά ποτά μέσα στις αδικαιολόγητα τεράστιες αποθήκες, μυστηριώδες τύπους που μπαινόβγαιναν εκεί μέσα και που μόνο εσύ ήξερες τι ρόλο έπαιζαν στο έργο αυτό και τέλος το μεγάλο φινάλε.

Η εκδίκηση του απατημένου. Η σκληρή εκδίκηση που έφερε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας πολύ σκληρής για να την αντέξουν κάποιοι. Μίας εποχής όπου το δίκιο και το άδικο κυριαρχούσαν εναλλάξ και που η αγάπη δυο ανθρώπων μετατράπηκε σε αβυσσαλέο μίσος και ανορθόδοξο πόλεμο μέχρι τελικής εξόντωσης. Αποχώρησα. Μάθαινα τα νέα αυτού του πολέμου από κοινούς γνωστούς και πελάτες. Προσπάθησα να σε στηρίξω με τον τρόπο που μπορούσα, ή μάλλον που νόμιζα οτι μπορούσα μέχρι να συναντήσω το "αντίθετο στρατόπεδο".
Θυμάμαι εκεί μέσα σε εκείνο το μικρό καφέ απέναντι από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, όπου ένας καφές με τους δικούς σου αφύσικα γερασμένους "δαίμονες" ήταν αρκετός για να καταλάβω όλη την αλήθεια και να δω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Οι δύο αλήθειες ενώθηκαν σε μία δική μου και φώτισαν τις σκοτεινές γωνιές. Τότε κατάλαβα το δράμα που παιζόταν τόσο καιρό με τραγικό απολογισμό τρεις κατεστραμμένες ζωές. Τότε οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ξαφνικά το "κ" και το "λ" άλλαξαν στην ίδια λέξη. Τα γκρίζα γερασμένα νεανικά μαλλιά της Σοφίας αποκωδικοποίησαν πλέον τα πάντα και μ' έκαναν να αισθανθώ το δίκιο και το άδικο στην σωστή τους πλευρά.

Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, ο θύτης πληρώνοντας με την ελευθερία του όλα όσα είχε κάνει έχει ξανά το δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσει.


"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ..."Ναι. Για πάντα. Τέλος"... "Eίμαι ελεύθερος"...

"Ελεύθερος"...αντήχησε για ακόμα μια φορά στα αυτιά μου αυτή η μαγική λέξη..."ελεύθερος".

"Είσαι άραγε;" αναρωτήθηκα...

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011

ΦΩΤΟ.......



-Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι φωτογραφίες αυτές μου δημιουργούν παράξενα συναισθήματα...μου δημιουργούν θλίψη...μου αποκρίθηκες έτσι ξαφνικά κοιτώντας με μέσα στα μάτια.

-ίσως να φταίει το οτι είναι ασπρόμαυρες...απάντησα μηχανικά , αν και ήξερα οτι κατα βάθος αυτό ήταν μία απλή δικαιολογία.

Η αλήθεια μου αλλού βρίσκονταν.

"η χαρές ζούνε στη μνήμη μας, μα οι λύπες στην καρδιά μας"...

ήθελα να απαντήσω...

μα δεν απάντησα...

Κυριακή 24 Απριλίου 2011

JUST A THOUGHT...




Η πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα των έργων...

τα έργα είναι αποτέλεσμα των δράσεων...

οι δράσεις είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων...

οι αποφάσεις είναι αποτέλεσμα των οραμάτων...

τα οράματα είναι αποτέλεσμα των ιδεών...

οι ιδέες είναι αποτέλεσμα της σκέψης...

κι εγώ σκέφτομαι πολύ τώρα τελευταία...

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

DREAM ACTION...


ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ...

ΚΑΙ ΣΥ ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ...

ΚΑΙ ΓΩ ΘΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...

ΜΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ...

ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΑΛΛΙΩΣ...

ΚΑΝΕ AYTO ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ...

ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΕΣ ΤΟ ΜΟΥ...

ΔΕΙΞ' ΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΧΑΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ "ΚΟΙΤΑ, ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ"...

ΚΙ ΕΓΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ...

ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΥΝΗΓΗΣΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΑ...

ΜΕ ΔΡΑΣΗ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ...

ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ...

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

ALCOHOL NIGHT...


Είδα τον πανικό μέσα στα μάτια σου. Καθόταν εκεί δίπλα σου και έπινε το ίδιο μαύρο ποτό που με μεγάλες γουλιές έβαζες και συ στα σωθικά σου. Γυρνούσες και τον έβλεπες στα μάτια. Κατόπιν γυρνούσες το κεφάλι σου και κοίταζες εμάς. Το ποτήρι σου άδειαζε γρήγορα, το ίδιο και συ. Άδειαζες γρήγορα λέξεις και νοήματα εκεί μπροστά μας, τ΄ άφηνες να στροβιλίζονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και κατόπιν να τρυπώνουν στα αυτιά μας και να προσπαθούν να δημιουργήσουν εικόνες. Μα όσο η ώρα περνούσα τόσο τα κενά μεγάλωναν. Οι ιπτάμενες λέξεις άρχισαν να μην μπορούν να μπουν στη σειρά και συ δεν είχες πια τη δύναμη να τις μαζέψεις.

Μας άφησες για λίγο. Έκανες δυο μεγάλα βήματα και στάθηκες για λίγο εκεί. Άφησες τη μουσική να σε συνεπαίρνει και άρχισες να χορεύεις. Μόνη σου. Εκεί μέσα στο μπαρ του Ισπανού ζωγράφου. Μέσα σε περίεργα βλέμματα και σιωπηλά κρυφά χαμόγελα. Μέσα σε νότες και παύσης ξεδίπλωνες τα χέρια και την ψυχή σου και τα άπλωνες τριγύρω σου. Τ’ άφηνες για λίγο να ξαποστάσουν πάνω στα τραπέζια και τις καρέκλες και κατόπιν τα μάζευες για να τα διπλώσεις και να τα τακτοποιήσεις ξανά εκεί όπου έπρεπε να βρίσκονται.

Κατόπιν το σκηνικό άλλαξε. Βρεθήκαμε και οι τρεις εκεί που το ταξί μας πήγε. Με περισσότερο κόσμο μα με την ίδια μοναξιά. Ήθελες να νοιώσεις την αγκαλιά, ήθελες να αγγίξεις σώματα και ψυχές μα όλες ήταν κρυμμένες. Μόνο ψηλά τείχη, ψεύτικα χαμόγελα και αδιαφορία συναντούσες. Δεν άντεξες άλλο. ¨Έφυγες. Όλοι μας φύγαμε μα από διαφορετικούς δρόμους, με διαφορετικές σκέψεις ο καθένας.

Σε λίγες ώρες το φως του ήλιου θα φώτιζε πάνω από την πόλη, μα σε όλα τα σπίτια δεν θα φώτιζε το ίδιο…

Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

SO DIFFERENT...


ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟ.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ...

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ...

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ...

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ...

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

ΞΕΡΕΙΣ ? ...


ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...

ΕΝΩ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ...

ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ...

ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ?


ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...

ΕΝΩ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ...

ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ...

ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΣ?


ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...

ΕΝΩ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ...

ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ...

ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΜΕΝΕΙΣ?

Τετάρτη 19 Ιανουαρίου 2011

ΕΠΤΑ ΖΩΕΣ...



Η νύχτα ήταν ζεστή. Πιό ζεστή από την καρδιά που μόλις χάθηκε. Κι ύστερα ήρθαν τα ολοστρόγγυλα μάτια, σαν αυτά του γιαπωνέζικου καρτούν που σου άρεσε, θυμάσαι? Ένα διπλό γλυκό ήταν το όνομα και άλλο ένα εκείνο το φιλί που μου έδωσες την ώρα που η παρέα περνούσε έξω από την στενή πόρτα του πλοίου.
Στο κατάστρωμα η ανοιξιάτικη αύρα σου κοκκίνιζε τα μάγουλα έτσι που να ταιριάζουν με την κατακόκκινη μεταξωτή κορδέλα που έδενε τα μαλλιά σου. Μας έβλεπαν περίεργα. Κανείς δεν περίμενε οτι εσύ και γω...ούτε γω...

Εκείνα τα χριστούγεννα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μετα από τις τυπικές επισκέψεις σε πήρα και φύγαμε οι δυό μας. Πήγαμε εκεί που δούλευε ο φίλος. Δεν μπορώ να πω, μας περιποιήθηκε. Τα καλύτερα μας έφερε και όταν ήρθε η ώρα φύγαμε. Ήξερες που θα πηγαίναμε, ήξερες τι θα γινόταν. Και πήγαμε, και όλα έγιναν όπως ακριβώς ήξερες και όπως ήξερα και γω...

Οι λέξεις αυτές δεν έπρεπε να ειπωθούν. Εγω συνέχισα να μην τις λέω. Μέχρι που εκεί στον προθάλαμο της διασκέδασης σου είπα άλλες λέξεις. Ακόμα δεν ξέρω γιατί, ή μάλλον ξέρω μα δεν θέλω να το πω. Εσύ συγκινήθηκες, δάκρυσες θυμάμαι, και γω ανέβηκα ένα σκαλί που δεν κατέβηκα ποτέ...

Στο στενό γραφείο δεν χωρούσαν πολλοί. Εγώ να κάθομαι στην καρέκλα μετρώντας εισπράξεις, εσύ να τακτοποιείς φακέλους και τιμολόγια στη μικρή βιβλιοθήκη και ο ψηλός να στέκεται στην πόρτα και να χαζεύει προκλητικά. Μετά σε πήρα να σε πάω σπίτι, μα σπίτι δεν πήγαμε. Δεν πήγαμε πουθενά. Οι αναπάντητες με κυνηγούσαν. Πάντα κάτι με κυνηγούσε, ώσπου οι αναπάντητες επιτέλους απαντήθηκαν και τα δάκρυα πότισαν τα μάγουλα την ώρα που τα αναφιλητά χτυπούσαν πάνω στην πόρτα του ασανσέρ...

Ο φίλος μου το λεγε μα δεν θέλησα να τον ακούσω. Η πρώτη ματιά, το δεύτερο ραντεβού, το τρίτο φιλί, η τέταρτη ιστορία. Όλα τόσο απλά μπερδεμένα. Όλα τόσο δυνατά. Όλα τόσο επιτυχώς αποτυχημένα. Τρομάζω. Όχι μόνο γιά όσα δεν έγιναν αλλά και γιά όσα έγιναν και δεν ήμουν εκεί...

Ήταν περίεργη η κατάσταση. Για λίγο έγινα ο πρστάτης σου μα μετά κοιμηθήκαμε μαζί. Τρέλλα, παράνοια, πάθος και λογική όλα μαζί στοιβαγμένα στη γωνία. Μέχρι εδώ σου είπα. Σου το είπα πολλές φορές. Ποτέ σου δεν το άκουσες. Delete...

Ανέβασες τα ρόζ γυαλιά σου πάνω στο κεφάλι. Με κοίταξες μπροστα στη βιτρίνα κι ύστερα χάθηκες. Σε ξαναείδα πολύ αργότερα κι ακόμα πιο αργότερα καθήσαμε μαζί, μιλήσαμε μαζί, γελάσαμε μαζί. Θα πάμε, θα κάνουμε, θα δούμε. Μιλάμε στο τηλέφωνο, σε κάνω να γελάς και μου λές οτι αυτό είναι καλό. Και γω έτσι πιστεύω...

Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2011

NUMBERS...



ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕΣ?

ΠΟΣΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ?

ΣΕ ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑ ΡΘΕΙΣ?

ΠΟΣΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ?

ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ?

ΣΕ ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ?

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Πάμε;


Από παιδί με θυμάμαι.

Ρομαντικό, ευαίσθητο, οραματιστή, ονειροπόλο. Θυμάμαι ότι ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Να μην πεινάνε τα παιδάκια, να μην κλαίνε, να μην κρυώνουν. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στοίχειωνε τα όνειρα μου. Έκλαψα με αναφιλητά για τον άδικο χαμό του. Όπως έκλαψα και για το μικρό ψαράκι που σπαρταρούσε πεσμένο στο πάτωμα της κουζίνας. Ο Τομ Σώγιερ αργότερα με έσπρωξε στο δρόμο της περιπέτειας. Με έσπρωξε σε τόπους έξω από το οπτικό μου πεδίο, έξω απ' την ασφάλεια του σπιτιού μου , σε νέες εξερευνήσεις του κόσμου με φίλους το ίδιο περίεργους με μένα. Ο Δον Κιχώτης μου δίδαξε να πολεμάω με ανεμόμυλους για την καρδιά της αγαπημένης μου, και ο Γιάννης Αγιάννης με έπεισε οτι το καλό έχει τη δύναμη να νικάει πάντα και ότι αν παλεύεις για αυτά που πιστεύεις κάποια μέρα θα δικαιωθείς.

Και μετά ήρθε ο θάνατος. Μαζί του και η αλλαγή. Αυτή που φέρνει σε όλους μας ανατρέποντας τα σχέδια μας, και αλλάζοντας ριζικά την πορεία της ζωής μας. Φόρεσα το μεταλλικό παλτό μου, αυτό που θα με προστάτευε και θα με έκανε να φαίνομαι δυνατός, και βούτηξα μέσα στα βαθειά νερά. Ταξίδεψα πολύ, πέρασα από πολλές θάλασσες, γνώρισα εχθρούς και φίλους, νίκησα τους πρώτους κι αγάπησα τους δεύτερους, έφτασα σε μικρές Ιθάκες, ξαπόστασα για λίγο και ξανά πάλι για νέους προορισμούς. Είχα συμμάχους τη νιότη, το όνειρο, την ελπίδα, το χρόνο και λίγους φίλους καρδιακούς.

Έφτασα στο σήμερα, μα ακόμα ταξιδεύω. Έφτασα σε προορισμούς πέρα από το χάρτη, μα ακόμα διψάω για νέα ταξίδια. Ένοιωσα τη χαρά της νίκης και τη θλίψη της ήττας μα ακόμα δίνω μάχες. Με λιγότερους συμμάχους στο πλάι μου, μα με την ίδια ορμή και όρεξη για δημιουργία. Χωρίς το μεταλλικό μου παλιό παλτό γιατί πλέον δε μου χρειάζεται. Ο κόσμος άλλαξε, το ίδιο και γω. Νοιώθω δυνατός αλλά όχι ανίκητος.

Δεν κλαίω πια για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ούτε για το ψαράκι στο πάτωμα της κουζίνας.

Όμως παρακαλώ κι εγώ μαζί με τον Σάντσο Πάντσα, τον Δον Κιχώτη να ξαναγίνει τρελός. "Η ζωή ήταν τόσο ωραία όταν ήσουν τρελός" του φωνάζουμε και οι δυο, μα δεν μας ακούει πια.

Βλέπω τον Γιάννη Αγιάννη δήμαρχο να κατηγορείται για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος και τα παιδάκια μα συνεχίζουν να πεινάνε, να κλαίνε και να κρυώνουν. "Θυμάσαι που έκλεψες το καρβέλι;" τον ρωτάω, μα κι αυτός δεν ακούει. Είναι σκυμμένος πάνω από προϋπολογισμούς, έσοδα, έξοδα και κρατικά κονδύλια.

Μα κάποιες νύχτες την ώρα που ανοίγω τα μάτια μες το σκοτάδι, εκεί στη γωνία του μικρού μου δωματίου, βλέπω τον Τομ να καταστρώνει νέες περιπέτειες σκυμμένος πάνω από τον χάρτη του θησαυρού του. Φορώντας το κοντό του παντελονάκι και μια παλιά λασπωμένη μπλούζα, γέρνει το παιδικό του κεφάλι και μου κλείνει το μάτι σα να με ρωτάει σιωπηλά, "πάμε;"
Τον κοιτάζω να μου γελά σαν να ξέρει ήδη την απάντηση.
"πάμε" του λέω...

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

ΚΛΙΚ...




ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...

ΕΤΣΙ...ΑΠΛΑ...ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ...ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΕ ΒΑΡΑΙΝΑΝ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΜΑΓΙΚΟ...

ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

ΙΣΩΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ...

ΙΣΩΣ...

ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...

ΔΙΑΡΚΕΙ ΟΣΟ ΕΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ "ΚΛΙΚ" ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...

ΚΛΙΚ...

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...

ΧΜ...ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ





Γυρνούσα σε μέρη έρημα.

Φυλάκιζα την ερημιά και την μελαγχολία του ουρανού μέσα στα λιγοστά μου bytes.

Κουράστηκα.

Κάθισα πάνω στην υγρή από τη βραδινή βροχή άμμο.

Άναψα τσιγάρο...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

ΦΙΛΙΑ...


Μερικές φορές νοιώθεις πολύ τυχερός που έχεις τέτοιους φίλους...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

AGAIN...