SIX OLD KINGS...

Το μπαρ ήταν άδειο. Το μπουκάλι γεμάτο.

Αναμνήσεις, ιστορίες και σκόρπια λόγια από έξι στόματα που συνέχιζαν να καταπίνουν το Jameson γουλιά γουλιά.

Το μπαρ γέμισε. Το μπουκάλι άδειασε και ένα καινούριο πήρε τη θέση του.

Στο λευκό πανί του τοίχου οι ροκ στάρς συνέχιζαν να παρελαύνουν ακάθεκτοι. Παλιοί ήχοι, παλιοί στίχοι, ξεχασμένα από καιρό λόγια και στιγμές. Άλλες ζωές, άλλων ζωές, δικές μας ζωές.

Η σκηνή της μνήμης άνοιξε και τα θεατρικά ξεκίνησαν να παίζονται με πρωταγωνιστές εμάς και τόσους άλλους, που εδώ και χρόνια τώρα έχουν περάσει στη λήθη. Όλα ζωντάνεψαν μπροστά μας, πήδηξαν απ' την μικρή ξύλινη σκηνή και ήρθαν κοντά μας. Κάθησαν πλάι μας πάνω στις ξύλινες καρέκλες και έγιναν κομμάτι της παρέας μας. Κομμάτι κομμάτι, το πάζλ συμπληρώθηκε, η εικόνα καθάρισε και όλα φάνηκαν για λίγο σαν να ήταν ίδια με τότε.
Ομως δεν ήταν...

ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

Είναι περίεργα ζώα οι ανθρώποι...

Αλλάζουν.

Δεν είναι σαν τα βουνα, να στέκονται ακίνητα και ίδια για αιώνες.

Σαν τη θάλασσα είναι, που ανακατεύει συνέχεια τα υλικά της.
Που τρώει τα βράχια αλλού κι αλλού ακτές νέες γεννάει.
Που ποτέ δεν ησυχάζει.
Που όσο κι αν την αγναντέψεις ποτέ δεν χορταίνεις τη θωριά της.
Που όση ζωή μέσα της κρύβει, κρύβει άλλο τόσο θάνατο.
Που όσο κι αν την αγαπήσεις ποτέ δεν θα σου φανερώσει αν σ' αγάπησε κι αυτή.

Είναι μυστήρια ζώα σου λέω...

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ...

Το κινητό μου χτύπησε. Στην οθόνη του παρατήρησα ένα άγνωστο νούμερο.
Απάντησα και αμέσως άκουσα την γνώριμη φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής.
Ήταν η ίδια φωνή που κάποτε, αρκετά χρόνια πριν, μου έδινε εντολές κάθε πρωί για το πού και πως θα κινηθώ. Η ίδια φωνή που αργότερα άκουγα μόνο από το τηλέφωνο μετά από κλήσεις με απόκρυψη και πάντα την ίδια πρωινή ώρα. Η ίδια φωνή που στη συνέχεια άρχισε να μιλάει παράλογα και να δημιουργεί φανταστικές ιστορίες και αλλόκοτους κόσμους, ιστορίες συνομωσίας και καταδίωξης. Η ίδια φωνή που προσπαθούσε απεγνωσμένα να κρατηθεί από παλιές ιστορίες και μνήμες.
"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ήταν τα λόγια που άκουσα μεταξύ των άλλων.
Ακουγόταν ήρεμος, περίεργα πιο ήρεμος από την τελευταία συνομιλία που είχαμε.
"Έξω; Για πάντα;" τον ρώτησα περιμένοντας μια θετική απάντηση.
"Ναι. Για πάντα. Τέλος" μου απάντησε και σώπασε σαν να περίμενε την δική μου αντίδραση για να συνεχίσει.
"Μπράβο ρε φίλε, πολύ χαίρομαι, επιτέλους ελεύθερος..." του αποκρίθηκα καθώς κύματα αυθεντικής χαράς άρχισαν να με πλημμυρίζουν.
" τώρα είμαι στο δρόμο, με την πρώτη ευκαιρία θα περάσω να τα πούμε και από κοντά" του υποσχέθηκα λίγο πριν αποχαιρετιστούμε και κλείσω το τηλέφωνο.

Για τα επόμενα λεπτά έπιασα τον εαυτό μου να κάνει αναδρομές στο παρελθόν.
Θυμήθηκα τον τρόπο που γνωριστήκαμε, τις μέρες που προσπαθούσαμε μαζί να αναπτύξουμε την επιχείρηση, τα άτομα που πέρασαν και έφυγαν, στιγμές δύσκολες μα και όμορφες συνάμα, σκηνικά τόσο σουρεαλιστικά μα και τόσο αληθινά, μεσημεριανά τραπέζια και βραδινά ποτά μέσα στις αδικαιολόγητα τεράστιες αποθήκες, μυστηριώδες τύπους που μπαινόβγαιναν εκεί μέσα και που μόνο εσύ ήξερες τι ρόλο έπαιζαν στο έργο αυτό και τέλος το μεγάλο φινάλε.

Η εκδίκηση του απατημένου. Η σκληρή εκδίκηση που έφερε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας νέας πολύ σκληρής για να την αντέξουν κάποιοι. Μίας εποχής όπου το δίκιο και το άδικο κυριαρχούσαν εναλλάξ και που η αγάπη δυο ανθρώπων μετατράπηκε σε αβυσσαλέο μίσος και ανορθόδοξο πόλεμο μέχρι τελικής εξόντωσης. Αποχώρησα. Μάθαινα τα νέα αυτού του πολέμου από κοινούς γνωστούς και πελάτες. Προσπάθησα να σε στηρίξω με τον τρόπο που μπορούσα, ή μάλλον που νόμιζα οτι μπορούσα μέχρι να συναντήσω το "αντίθετο στρατόπεδο".
Θυμάμαι εκεί μέσα σε εκείνο το μικρό καφέ απέναντι από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης, όπου ένας καφές με τους δικούς σου αφύσικα γερασμένους "δαίμονες" ήταν αρκετός για να καταλάβω όλη την αλήθεια και να δω τα πράγματα στην πραγματική τους διάσταση. Οι δύο αλήθειες ενώθηκαν σε μία δική μου και φώτισαν τις σκοτεινές γωνιές. Τότε κατάλαβα το δράμα που παιζόταν τόσο καιρό με τραγικό απολογισμό τρεις κατεστραμμένες ζωές. Τότε οι ρόλοι αντιστράφηκαν και ξαφνικά το "κ" και το "λ" άλλαξαν στην ίδια λέξη. Τα γκρίζα γερασμένα νεανικά μαλλιά της Σοφίας αποκωδικοποίησαν πλέον τα πάντα και μ' έκαναν να αισθανθώ το δίκιο και το άδικο στην σωστή τους πλευρά.

Σχεδόν οκτώ χρόνια μετά, ο θύτης πληρώνοντας με την ελευθερία του όλα όσα είχε κάνει έχει ξανά το δικαίωμα να ξαναπροσπαθήσει.

"Αυτό είναι το νέο μου κινητό, είμαι έξω πλέον, όποτε θες πέρασε για κανένα καφέ" ..."Ναι. Για πάντα. Τέλος"... "Eίμαι ελεύθερος"...

"Ελεύθερος"...αντήχησε για ακόμα μια φορά στα αυτιά μου αυτή η μαγική λέξη..."ελεύθερος".

"Είσαι άραγε;" αναρωτήθηκα...

ΦΩΤΟ.......

-Δεν ξέρω γιατί, αλλά οι φωτογραφίες αυτές μου δημιουργούν παράξενα συναισθήματα...μου δημιουργούν θλίψη...μου αποκρίθηκες έτσι ξαφνικά κοιτώντας με μέσα στα μάτια.

-ίσως να φταίει το οτι είναι ασπρόμαυρες...απάντησα μηχανικά , αν και ήξερα οτι κατα βάθος αυτό ήταν μία απλή δικαιολογία.

Η αλήθεια μου αλλού βρίσκονταν.

"η χαρές ζούνε στη μνήμη μας, μα οι λύπες στην καρδιά μας"...

ήθελα να απαντήσω...

μα δεν απάντησα...

JUST A THOUGHT...

Η πραγματικότητα είναι αποτέλεσμα των έργων...

τα έργα είναι αποτέλεσμα των δράσεων...

οι δράσεις είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων...

οι αποφάσεις είναι αποτέλεσμα των οραμάτων...

τα οράματα είναι αποτέλεσμα των ιδεών...

οι ιδέες είναι αποτέλεσμα της σκέψης...

κι εγώ σκέφτομαι πολύ τώρα τελευταία...

DREAM ACTION...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΠΕΡΙΜΕΝΩ...

ΚΑΙ ΣΥ ΟΠΩΣ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ...

ΚΑΙ ΓΩ ΘΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΩ ΓΙΑ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ...

ΜΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ...

ΑΣ ΓΙΝΕΙ ΑΛΛΙΩΣ...

ΚΑΝΕ AYTO ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ...

ΚΑΙ ΚΑΤΟΠΙΝ ΠΕΣ ΤΟ ΜΟΥ...

ΔΕΙΞ' ΤΟ ΜΟΥ ΜΕ ΧΑΡΑ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΟΥ "ΚΟΙΤΑ, ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΜΟΥ"...

ΚΙ ΕΓΩ ΠΕΡΗΦΑΝΟΣ ΘΑ ΓΥΡΙΣΩ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΠΩ...

ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ...

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΤΑ ΚΥΝΗΓΗΣΕΙΣ, ΟΤΑΝ ΔΟΥΛΕΨΕΙΣ ΓΙ ΑΥΤΑ...

ΜΕ ΔΡΑΣΗ ΧΤΙΖΟΝΤΑΙ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ...

ΜΟΝΟΝ ΕΤΣΙ...

ALCOHOL NIGHT...

Είδα τον πανικό μέσα στα μάτια σου. Καθόταν εκεί δίπλα σου και έπινε το ίδιο μαύρο ποτό που με μεγάλες γουλιές έβαζες και συ στα σωθικά σου. Γυρνούσες και τον έβλεπες στα μάτια. Κατόπιν γυρνούσες το κεφάλι σου και κοίταζες εμάς. Το ποτήρι σου άδειαζε γρήγορα, το ίδιο και συ. Άδειαζες γρήγορα λέξεις και νοήματα εκεί μπροστά μας, τ΄ άφηνες να στροβιλίζονται πάνω απ’ τα κεφάλια μας και κατόπιν να τρυπώνουν στα αυτιά μας και να προσπαθούν να δημιουργήσουν εικόνες. Μα όσο η ώρα περνούσα τόσο τα κενά μεγάλωναν. Οι ιπτάμενες λέξεις άρχισαν να μην μπορούν να μπουν στη σειρά και συ δεν είχες πια τη δύναμη να τις μαζέψεις.

Μας άφησες για λίγο. Έκανες δυο μεγάλα βήματα και στάθηκες για λίγο εκεί. Άφησες τη μουσική να σε συνεπαίρνει και άρχισες να χορεύεις. Μόνη σου. Εκεί μέσα στο μπαρ του Ισπανού ζωγράφου. Μέσα σε περίεργα βλέμματα και σιωπηλά κρυφά χαμόγελα. Μέσα σε νότες και παύσης ξεδίπλωνες τα χέρια και την ψυχή σου και τα άπλωνες τριγύρω σου. Τ’ άφηνες για λίγο να ξαποστάσουν πάνω στα τραπέζια και τις καρέκλες και κατόπιν τα μάζευες για να τα διπλώσεις και να τα τακτοποιήσεις ξανά εκεί όπου έπρεπε να βρίσκονται.

Κατόπιν το σκηνικό άλλαξε. Βρεθήκαμε και οι τρεις εκεί που το ταξί μας πήγε. Με περισσότερο κόσμο μα με την ίδια μοναξιά. Ήθελες να νοιώσεις την αγκαλιά, ήθελες να αγγίξεις σώματα και ψυχές μα όλες ήταν κρυμμένες. Μόνο ψηλά τείχη, ψεύτικα χαμόγελα και αδιαφορία συναντούσες. Δεν άντεξες άλλο. ¨Έφυγες. Όλοι μας φύγαμε μα από διαφορετικούς δρόμους, με διαφορετικές σκέψεις ο καθένας.

Σε λίγες ώρες το φως του ήλιου θα φώτιζε πάνω από την πόλη, μα σε όλα τα σπίτια δεν θα φώτιζε το ίδιο…

SO DIFFERENT...

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΣΤΟ ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΟ ΚΑΙ ΚΑΚΟ.

ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ...

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ...

ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ...

ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ...

ΞΕΡΕΙΣ ? ...

ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...

ΕΝΩ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ...

ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ...

ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ?


ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...

ΕΝΩ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΝΑ ΠΕΙΣ...

ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΣ...

ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΣ?


ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΙ...

ΕΝΩ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ...

ΟΤΑΝ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ...

ΠΑΛΙ ΕΔΩ ΜΕΝΕΙΣ?

ΕΠΤΑ ΖΩΕΣ...

Η νύχτα ήταν ζεστή. Πιό ζεστή από την καρδιά που μόλις χάθηκε. Κι ύστερα ήρθαν τα ολοστρόγγυλα μάτια, σαν αυτά του γιαπωνέζικου καρτούν που σου άρεσε, θυμάσαι? Ένα διπλό γλυκό ήταν το όνομα και άλλο ένα εκείνο το φιλί που μου έδωσες την ώρα που η παρέα περνούσε έξω από την στενή πόρτα του πλοίου.
Στο κατάστρωμα η ανοιξιάτικη αύρα σου κοκκίνιζε τα μάγουλα έτσι που να ταιριάζουν με την κατακόκκινη μεταξωτή κορδέλα που έδενε τα μαλλιά σου. Μας έβλεπαν περίεργα. Κανείς δεν περίμενε οτι εσύ και γω...ούτε γω...

Εκείνα τα χριστούγεννα δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Μετα από τις τυπικές επισκέψεις σε πήρα και φύγαμε οι δυό μας. Πήγαμε εκεί που δούλευε ο φίλος. Δεν μπορώ να πω, μας περιποιήθηκε. Τα καλύτερα μας έφερε και όταν ήρθε η ώρα φύγαμε. Ήξερες που θα πηγαίναμε, ήξερες τι θα γινόταν. Και πήγαμε, και όλα έγιναν όπως ακριβώς ήξερες και όπως ήξερα και γω...

Οι λέξεις αυτές δεν έπρεπε να ειπωθούν. Εγω συνέχισα να μην τις λέω. Μέχρι που εκεί στον προθάλαμο της διασκέδασης σου είπα άλλες λέξεις. Ακόμα δεν ξέρω γιατί, ή μάλλον ξέρω μα δεν θέλω να το πω. Εσύ συγκινήθηκες, δάκρυσες θυμάμαι, και γω ανέβηκα ένα σκαλί που δεν κατέβηκα ποτέ...

Στο στενό γραφείο δεν χωρούσαν πολλοί. Εγώ να κάθομαι στην καρέκλα μετρώντας εισπράξεις, εσύ να τακτοποιείς φακέλους και τιμολόγια στη μικρή βιβλιοθήκη και ο ψηλός να στέκεται στην πόρτα και να χαζεύει προκλητικά. Μετά σε πήρα να σε πάω σπίτι, μα σπίτι δεν πήγαμε. Δεν πήγαμε πουθενά. Οι αναπάντητες με κυνηγούσαν. Πάντα κάτι με κυνηγούσε, ώσπου οι αναπάντητες επιτέλους απαντήθηκαν και τα δάκρυα πότισαν τα μάγουλα την ώρα που τα αναφιλητά χτυπούσαν πάνω στην πόρτα του ασανσέρ...

Ο φίλος μου το λεγε μα δεν θέλησα να τον ακούσω. Η πρώτη ματιά, το δεύτερο ραντεβού, το τρίτο φιλί, η τέταρτη ιστορία. Όλα τόσο απλά μπερδεμένα. Όλα τόσο δυνατά. Όλα τόσο επιτυχώς αποτυχημένα. Τρομάζω. Όχι μόνο γιά όσα δεν έγιναν αλλά και γιά όσα έγιναν και δεν ήμουν εκεί...

Ήταν περίεργη η κατάσταση. Για λίγο έγινα ο πρστάτης σου μα μετά κοιμηθήκαμε μαζί. Τρέλλα, παράνοια, πάθος και λογική όλα μαζί στοιβαγμένα στη γωνία. Μέχρι εδώ σου είπα. Σου το είπα πολλές φορές. Ποτέ σου δεν το άκουσες. Delete...

Ανέβασες τα ρόζ γυαλιά σου πάνω στο κεφάλι. Με κοίταξες μπροστα στη βιτρίνα κι ύστερα χάθηκες. Σε ξαναείδα πολύ αργότερα κι ακόμα πιο αργότερα καθήσαμε μαζί, μιλήσαμε μαζί, γελάσαμε μαζί. Θα πάμε, θα κάνουμε, θα δούμε. Μιλάμε στο τηλέφωνο, σε κάνω να γελάς και μου λές οτι αυτό είναι καλό. Και γω έτσι πιστεύω...

NUMBERS...

ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΚΟΙΜΗΘΗΚΕΣ?

ΠΟΣΑ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ ΤΑΞΙΔΕΨΕΣ?

ΣΕ ΠΟΣΕΣ ΩΡΕΣ ΘΑ ΡΘΕΙΣ?

ΠΟΣΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΕΧΕΙΣ?

ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ?

ΣΕ ΠΟΣΕΣ ΜΕΡΕΣ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΑΣΩ?