Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Πάμε;


Από παιδί με θυμάμαι.

Ρομαντικό, ευαίσθητο, οραματιστή, ονειροπόλο. Θυμάμαι ότι ήθελα να αλλάξω τον κόσμο. Να μην πεινάνε τα παιδάκια, να μην κλαίνε, να μην κρυώνουν. Το κοριτσάκι με τα σπίρτα στοίχειωνε τα όνειρα μου. Έκλαψα με αναφιλητά για τον άδικο χαμό του. Όπως έκλαψα και για το μικρό ψαράκι που σπαρταρούσε πεσμένο στο πάτωμα της κουζίνας. Ο Τομ Σώγιερ αργότερα με έσπρωξε στο δρόμο της περιπέτειας. Με έσπρωξε σε τόπους έξω από το οπτικό μου πεδίο, έξω απ' την ασφάλεια του σπιτιού μου , σε νέες εξερευνήσεις του κόσμου με φίλους το ίδιο περίεργους με μένα. Ο Δον Κιχώτης μου δίδαξε να πολεμάω με ανεμόμυλους για την καρδιά της αγαπημένης μου, και ο Γιάννης Αγιάννης με έπεισε οτι το καλό έχει τη δύναμη να νικάει πάντα και ότι αν παλεύεις για αυτά που πιστεύεις κάποια μέρα θα δικαιωθείς.

Και μετά ήρθε ο θάνατος. Μαζί του και η αλλαγή. Αυτή που φέρνει σε όλους μας ανατρέποντας τα σχέδια μας, και αλλάζοντας ριζικά την πορεία της ζωής μας. Φόρεσα το μεταλλικό παλτό μου, αυτό που θα με προστάτευε και θα με έκανε να φαίνομαι δυνατός, και βούτηξα μέσα στα βαθειά νερά. Ταξίδεψα πολύ, πέρασα από πολλές θάλασσες, γνώρισα εχθρούς και φίλους, νίκησα τους πρώτους κι αγάπησα τους δεύτερους, έφτασα σε μικρές Ιθάκες, ξαπόστασα για λίγο και ξανά πάλι για νέους προορισμούς. Είχα συμμάχους τη νιότη, το όνειρο, την ελπίδα, το χρόνο και λίγους φίλους καρδιακούς.

Έφτασα στο σήμερα, μα ακόμα ταξιδεύω. Έφτασα σε προορισμούς πέρα από το χάρτη, μα ακόμα διψάω για νέα ταξίδια. Ένοιωσα τη χαρά της νίκης και τη θλίψη της ήττας μα ακόμα δίνω μάχες. Με λιγότερους συμμάχους στο πλάι μου, μα με την ίδια ορμή και όρεξη για δημιουργία. Χωρίς το μεταλλικό μου παλιό παλτό γιατί πλέον δε μου χρειάζεται. Ο κόσμος άλλαξε, το ίδιο και γω. Νοιώθω δυνατός αλλά όχι ανίκητος.

Δεν κλαίω πια για το κοριτσάκι με τα σπίρτα, ούτε για το ψαράκι στο πάτωμα της κουζίνας.

Όμως παρακαλώ κι εγώ μαζί με τον Σάντσο Πάντσα, τον Δον Κιχώτη να ξαναγίνει τρελός. "Η ζωή ήταν τόσο ωραία όταν ήσουν τρελός" του φωνάζουμε και οι δυο, μα δεν μας ακούει πια.

Βλέπω τον Γιάννη Αγιάννη δήμαρχο να κατηγορείται για υπεξαίρεση δημόσιου χρήματος και τα παιδάκια μα συνεχίζουν να πεινάνε, να κλαίνε και να κρυώνουν. "Θυμάσαι που έκλεψες το καρβέλι;" τον ρωτάω, μα κι αυτός δεν ακούει. Είναι σκυμμένος πάνω από προϋπολογισμούς, έσοδα, έξοδα και κρατικά κονδύλια.

Μα κάποιες νύχτες την ώρα που ανοίγω τα μάτια μες το σκοτάδι, εκεί στη γωνία του μικρού μου δωματίου, βλέπω τον Τομ να καταστρώνει νέες περιπέτειες σκυμμένος πάνω από τον χάρτη του θησαυρού του. Φορώντας το κοντό του παντελονάκι και μια παλιά λασπωμένη μπλούζα, γέρνει το παιδικό του κεφάλι και μου κλείνει το μάτι σα να με ρωτάει σιωπηλά, "πάμε;"
Τον κοιτάζω να μου γελά σαν να ξέρει ήδη την απάντηση.
"πάμε" του λέω...

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

ΚΛΙΚ...




ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...

ΕΤΣΙ...ΑΠΛΑ...ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ...ΣΕ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ...

ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΛΑ ΟΣΑ ΣΕ ΒΑΡΑΙΝΑΝ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ ΕΞΑΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΡΟΠΟ ΜΑΓΙΚΟ...

ΙΣΩΣ ΝΑ ΗΡΘΕ ΤΟ ΠΛΗΡΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ...

ΙΣΩΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΑΣ...

ΙΣΩΣ...

ΑΠΛΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...

ΔΙΑΡΚΕΙ ΟΣΟ ΕΝΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ "ΚΛΙΚ" ΚΑΙ ΑΛΛΑΖΕΙ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ...

ΚΛΙΚ...

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΦΑΙΝΟΝΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...

ΧΜ...ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!!

Τετάρτη 6 Οκτωβρίου 2010

ΤΕΛΟΣ ΕΠΟΧΗΣ





Γυρνούσα σε μέρη έρημα.

Φυλάκιζα την ερημιά και την μελαγχολία του ουρανού μέσα στα λιγοστά μου bytes.

Κουράστηκα.

Κάθισα πάνω στην υγρή από τη βραδινή βροχή άμμο.

Άναψα τσιγάρο...

Πέμπτη 30 Σεπτεμβρίου 2010

ΦΙΛΙΑ...


Μερικές φορές νοιώθεις πολύ τυχερός που έχεις τέτοιους φίλους...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

AGAIN...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

FLY AWAY


Φοβήθηκες!

Να μη σε κλείσω στο κουτί που φοβόσουν...
Να μην μπεις μέσα σε κείνο το λούκι που σε τρόμαζε...
Να μην χάσεις τα φτερά σου...

Ναι... εκείνα τα φτερά που άλλος κανείς δεν τα βλεπε παρα μόνο εγω...
Τα πελώρια φτερά που έχουν όλα τα ξωτικά και οι νεράιδες μα δε φαίνονται με γυμνό μάτι...
Αυτά που τα ανοίγουν ξαφνικά, πετάνε και χάνονται...

Μόνο με γυαλιά τα βλέπεις...
Χρωματιστά γυαλιά, κόκκινα...
Αυτά που φοράνε μόνο οι τυφλοί από έρωτα...

Μα εσύ δεν τα φορούσες...
Γι' αυτό και δεν μπόρεσες να δεις τα δικά μου φτερά...
Αυτά τα πελώρια που άνοιξα για να πετάξουμε μαζί...

Ομως βιάστηκες και πέταξες μόνη σου...

Από φόβο μήπως και ξεμείνεις στη γη...
πάνω στο χώμα...
μακριά απ' τον ουρανό σου...
χωρίς την ελευθερία σου...

Και γω εδώ, με τα φτερά μου απλωμένα...
να περιμένω την επόμενη πτήση...
μαζί σου ή χωρίς σου...

δεν έχει πιά σημασία!

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

ΨΥΧΗ ΒΑΘΕΙΑ...


"Αγαπητό μου ημερολόγιο αυτό τον καιρό συμβαίνουν πολλά..."

Κάπως έτσι θα ξεκινούσε η σημερινή μέρα αν κρατούσα ημερολόγιο.
Όμως δεν κρατάω, παρά μόνο γράφω σκέψεις και απορίες,λόγια που κανείς δεν έχει ακούσει από τα χείλη μου και που ισως να μην τ' ακούσει ποτέ.
Και έχω πολλές απορίες γι' απόψε.

Τι είναι αυτό που κάνει κάποιους πιό ευαίσθητους από άλλους?
Γιατί κάποιοι δεν μπορούν να αντέξουν την αλήθεια?
Πως θα αντιδρούσα εγώ, σ' αυτά που συνέβησαν σε αυτούς?
Και τι θα κάνανε αυτοί αν "φορούσαν" τη δική μου ζωή?

Αναπάντητα ερωτήματα, γεννημένα από μιά συγκλονιστική επίσκεψη-εμπειρία στα βάθη της ανθρώπιμης ψυχής.

Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου.

Η δική μου...

η δική σου...

όλων μας...

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ...


ΤΙ ΕΙΡΩΝΕΙΑ...

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΕΣ...

ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΤΟ ΔΩΣΩ...

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΟΥ ΚΟΡΟΙΔΟΥ...


ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΚΑΠΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΑΝΤΙΚΑΠΝΙΣΤΕΣ,
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΔΙΑΔΗΛΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΦΙΛΗΣΥΧΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ,
ΟΙ ΚΑΚΟΙ ΜΙΚΡΟΦΟΡΟΦΥΓΑΔΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΜΕΓΑΛΟΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΕΣ...
ΟΙ ΚΑΚΟΙ...ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΟΙ...

ΚΑΛΟΣ ΜΠΑΤΣΟΣ ΚΑΙ ΚΑΚΟΣ ΜΠΑΤΣΟΣ...

ΚΑΛΑ ΚΡΑΤΕΙ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΟΛΠΑΚΙ ΤΟΥ "ΔΙΑΙΡΕ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ"...

ΟΣΟ Ο ΟΧΛΟΣ ΧΩΡΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΟΜΑΔΕΣ ΠΟΥ ΨΑΧΝΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΝ ΤΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΙΖΕΙ...
ΟΣΟ Ο ΛΑΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΟΤΙ Ο "ΕΧΘΡΟΣ" ΙΣΩΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΑΝΗΣ ΠΟΡΤΑΣ...
ΟΣΟ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΦΑΓΩΝΟΝΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥ...
ΟΣΟ ΚΟΙΤΑΜΕ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΙΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ...

ΤΟΣΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΘΑ ΕΠΙΔΙΔΟΝΤΑΙ ΣΕ ΚΟΙΝΑ "ΦΑΓΟΠΟΤΙΑ"...
ΤΟΣΟ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΣΤΕΨΑΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΘΑ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΕΣ...
ΤΟΣΟ ΟΙ "ΞΥΠΝΙΟΙ" ΘΑ ΠΙΝΟΥΝ ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΤΟΥ "ΚΟΡΟΙΔΟΥ"...

ΚΑΙ ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΤΕ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ¨ΞΥΠΝΙΟΙ";

ΚΑΘΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΕΤΕ...

ΟΣΟ ΓΙΑ ΤΟ "ΚΟΡΟΙΔΟ"...

ΚΑΘΕ ΤΕΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΨΗΦΙΖΕΙ...

Τρίτη 7 Σεπτεμβρίου 2010

HAPPINESS


Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες.
Όταν τα ανοίγω, βλέπω εμπρός μου ότι κι αν τύχει...
όταν τα κλείνω, βλέπω εμπρός μου ότι ποθώ...
κι όταν κλειστά είτε ανοιχτά τα ίδια εμπρός μου βλέπω...
τότε θαρρώ την ευτυχία πως συνάντησα...

Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Small Pleasures...

DEep PRESSION...


Ξυπνάω το πρωί και δεν θέλω να σηκωθώ απ' το κρεβάτι. Άλλη μια μέρα δίχως νόημα. Κοιτάζω στον καθρέφτη καθώς κατευθύνομαι προς την εξώπορτα. Μα ποιός είναι αυτός αναρωτιέμαι, τι θλιβερό και αγέλαστο ύφος είναι αυτό; Έγώ ποτέ δεν ήμουν έτσι. Πάντα με ένα χαμόγελο με θυμάμαι. Άλλιώς με θυμάμαι.Θεέ μου πως έγινα...γιατί έγινα...τι έγινα...

Νοιώθω πως το χειρότερο κομμάτι του εαυτού μου έχει ζωντανέψει και με απειλεί. Καλά κρυμμένο μέχρι τώρα μέσα στο βάζο της ψυχής, βουτηγμένο μέσα στη φορμόλη του γέλιου και της ευεξίας, των φίλων και των ονείρων, το νοιώθω να προσπαθεί να σπάσει το βάζο και να ελευθερωθεί. Η φορμόλη του δεν είναι ικανή πλέον να το κρατήσει, ούτε το βάζο...

Πάντα μ' άρεσε να δίνω, να δίνομαι, χωρίς όρους, χωρίς ανταλλάγματα, χωρίς ενοχές. Όμως μιά πίκρα μένει και ένα βαθύ παράπονο όταν ανακαλύπτεις ότι για ακόμα μιά φορά τα χάρισες σε λάθος άνθρωπο, που ποτέ δεν μπόρεσε να τα εκτιμήσει, που απόλαυσε την συναισθηματική αυτοπεποίθηση που αντλούσε από σένα και κατόπιν αποφάσισε οτι τελικά όλα ήταν λάθος...

Λάθος...ποτέ δεν θα μπορέσεις να καταλάβεις αν όλα αυτά ήταν λάθος γιατί ποτέ δεν έδωσες την ευκαιρία να σου αποδείξω το αντίθετο...και αν κάποτε το καταλάβεις μάλλον θα είναι πολύ αργά για να διορθωθεί...

και για τους δυό μας...

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

ΕΠΙΛΟΓΟΣ...



Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις να αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή!

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

FRAGILE DREAMS...



Countless time I trusted you
I let you back in
Knowing... Yeaning... you know
I should have run... but I stayed

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken for you

Today I introduced myself
To my own feelings
Insilent agony after all these years

Maybe I always knew
My fragile dreams would be broken

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

LOGIC VS SENTIMENT...


ΠΑΛΙ ΣΤΑ ΙΔΙΑ...

ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΜΕ ΠΕΙΣΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ...

ΒΛΕΠΩ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΕ ΔΑΣΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΥΦΑΚΙ ΝΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ...

ΝΑΙ, ΤΟΥ ΛΕΩ, ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ, ΣΥΜΦΩΝΩ...ΕΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ...

ΚΙ ΟΜΩΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ...

ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΚΑΙ ΣΕΝΑ...

ΚΑΙ ΣΕΝΑ ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ ΣΕ ΔΑΣΚΑΛΕΥΕΙ Ο ΔΙΚΟΣ ΣΟΥ ΕΑΥΤΟΣ...

ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΟΛΟΓΙΣΑΜΕ...

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΑΛΛΑ ΘΕΛΕΙ...

ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΤΙΘΕΤΑ Μ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ Η ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ ΔΑΣΚΑΛΕΥΕΙ...

ΑΝΙΣΗ ΜΑΧΗ...

Σάββατο 24 Ιουλίου 2010

ΔΥΟ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ...





Ζωή δεν είναι να περιμένεις να σταματήσει η βροχή.
Είναι να μάθεις να χορεύεις κάτω από τη βροχή...

Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει γύρω σου...
όσο εσύ κάνεις σχέδια για το μέλλον...

Κυριακή 18 Ιουλίου 2010

ΣΑΝ DAY...


Πήγε τέσσερις. Από τις δέκα που ξύπνησα, έκανα καφέ και στρώθηκα για δουλειά μπροστά στην οθόνη. Μισό καφέ κράτησε η δουλειά και τον άλλο μισό μέσα στο facebook. Κάπνισα και πεντέξι τσιγάρα. Είπα θα το κόψω, πάνω από εκατό φορές το είπα και πάντα από Δευτέρα. Ίσως το καταφέρω από αύριο.

Βρήκα ένα φίλο, μετά άλλη μια φίλη, μιλήσαμε λίγο, τρεις φίλοι μου έστειλαν like για τα τραγουδάκια που ανέβασα, ένα μήνυμα για καφέ το απόγευμα μου ήρθε…

Παλιότερα θυμάμαι τις Κυριακές πηγαίναμε για καφέ. Έξω. Στην πλατεία, στους πεζόδρομους και μετά για ούζο ή για σουβλάκια. Τώρα on line συνδεδεμένοι να μιλάμε με λίγα λόγια, τόσα ώστε να μην αισθανόμαστε μόνοι.

Πάλι ξεχάστηκα, πάλι η δουλειά έμεινε πίσω, πάλι τα ίδια όπως όλες τις τελευταίες Κυριακές. Πάλι θα ‘ρθει το βράδυ και πάλι τα ίδια θα λέω…

Πέρασε αυτή η Κυριακή και τίποτα δεν έκανα …γαμώτο…

Τρίτη 13 Ιουλίου 2010

PURPLE ROSE...




...ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ...

ΧΑΙΡΟΜΑΙ...

ΚΙ ΑΣ ΜΗΝ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΝΟΙΩΘΕΙΣ ΕΤΣΙ...

ΧΑΙΡΟΜΑΙ...

ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙΣ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

ΟΜΩΣ ΛΥΠΑΜΑΙ...

ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΠΟΤΕ ΕΓΩ ΝΑ ΣΟΥ ΤΑ ΔΩΣΩ...

ON THE ROAD...


ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ...

ΕΛΕΥΘΕΡΗ...

ΠΕΡΗΦΑΝΗ...

ΑΚΟΥΡΑΣΤΗ...

ΑΓΕΡΑΣΤΗ...

ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΘΑ ΝΑΙ Η ΨΥΧΗ ΜΟΥ...

Πέμπτη 24 Ιουνίου 2010

ALL WE NEED IS LOVE...

.



Κυριακή 20 Ιουνίου 2010

SUMMER TIME...



Ζεστή μέρα. Απ’ το πρωί ξεκίνησε άσχημα. Η καλή μέρα απ’ το πρωί φαίνεται, σκέφτηκα, όμως δεν το άφησα να επαληθευτεί. Ήξερα ότι θα γυρνούσα σε παραθαλάσσια μέρη και δεν είχα σκοπό να αφήσω για άλλη μια φορά την ευκαιρία αυτή να πάει χαμένη. Έβαλα στο αμάξι το μαγιό, μια πετσέτα και το βιβλίο που διαβάζω αυτόν τον καιρό και έφυγα. Η ώρα κύλισε ευχάριστα, η διάθεση άλλαξε και αισθανόμουν την ανάγκη να προσφέρω ένα δώρο στον εαυτό μου. Άλλωστε τι αξία έχει η δουλειά χωρίς να γεύεσαι τους καρπούς της; Χωρίς να το διασκεδάζεις;

Ο παραλιακός δρόμος ήταν γεμάτος με μικρά καφέ-beatch bars με τις ξαπλώστρες και τις ομπρέλες παραταγμένες στη σειρά. Σε μια απ’ αυτές, παράγγειλα παγωμένο καφέ στη σέξι σερβιτόρα,και άφησα το κορμί μου να χαλαρώσει πάνω της. Το κύμα έσκαγε δύο μέτρα δίπλα μου ενώ τρεις ξαπλώστρες πιο πέρα έκανε ηλιοθεραπεία μια μάλλον Γερμανικής υπηκοότητας καλλονή, με ένα λαχανί φωσφοριζέ ολόσωμο μαγιό δεκαετίας του 80, τύπου Borat, που μετέτρεπε ως δια μαγείας τα μετρίου αναστήματος κάτω άκρα της στα ατέλειωτα πόδια της Σκλενερίκοβα.

Ήπια δυο γουλιές από τον παγωμένο καφέ που μου έφερε η σερβιτόρα μαζί με ένα γλυκό επαγγελματικό χαμόγελο. Έβγαλα το μπλουζάκι που φορούσα και βούτηξα μέσα.
Μόνος. Εγώ, η θάλασσα και ο Bob Marley που ακουγόταν στα ηχεία. Πάτησα με δύναμη στην άμμο και τίναξα το κορμί μου δυνατά. Βρέθηκα ολόκληρος μέσα στο νερό. Εγώ και η θάλασσα, χωρίς τον Bob Marley. Άνοιξα τα μάτια μου και αντίκρισα το βυθό και το απέραντο γαλάζιο να με κυκλώνει. Θυμήθηκα την ταινία εκείνη που λάτρεψα, το «απέραντο γαλάζιο» του Luc Besson, Μια ταινία αριστούργημα που με είχε μαγέψει. Την έβλεπα ξανά και ξανά και δεν την χόρταινα. Είναι κατάρα να ζεις στην στεριά όταν λατρεύεις τόσο τη θάλασσα. Είναι κατάρα να είσαι μόνος όταν έχεις τόσα πράγματα να μοιραστείς. Και μάλλον αυτές τις κατάρες τις κουβαλάω και τις δυο.

Η καλοκαιρινή αύρα με δρόσισε καθώς έβγαινα από το νερό. Έτσι υγρός κάθισα στην ξαπλώστρα, ήπια ακόμη δυο γουλιές καφέ και ξάπλωσα. Όχι δεν είχα κάνει τίποτα σπουδαίο. Σε κάποια άλλη στιγμή θα ήταν ένα απλό μπάνιο στη θάλασσα και ένας καφές στην παραλία. Όμως τη στιγμή εκείνη αυτό το απλό και συνηθισμένο είχε πάρει άλλη διάσταση. Είχε μετατραπεί σε κάτι μοναδικό, σ’ ένα κομμάτι μικρής ευτυχίας, σε μια δυνατή ανάμνηση που δεν θα ξεχνούσα ποτέ. Ένα συνονθύλευμα ήχων, αρωμάτων, εικόνων και αισθήσεων μοναδικών που ξεδιπλωνόταν μπροστά μου. Κάποτε είχα εκμυστηρευτεί στο φίλο μου το Γιώργο πως κάποτε θα ήθελα να γράψω ένα βιβλίο. Μου ξανάρθε στο μυαλό και αποφάσισα ότι αν ποτέ συμβεί, η στιγμή αυτή θα βρίσκεται σίγουρα στις σελίδες του.

Ήπια άλλες δυο γουλιές καφέ και έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο. «ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΟΙ - η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πως αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας» Το άνοιξα εκεί όπου είχα σταματήσει την τελευταία φορά. Σελίδα 57, κεφάλαιο δεύτερο, τίτλος: όταν χαμογελάτε, ο κόσμος χαμογελά μαζί σας.
Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα την Γερμανίδα με το λαχανί μαγιό.
Της χαμογέλασα…
Χαμογέλασε κι εκείνη…

Σάββατο 19 Ιουνίου 2010

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2010

END...AND...START...


ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΕΡΜΑ...

ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΕΝΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙ...

ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΕΙ...

ΣΕ ΕΝΑ ΝΕΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ...

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ...

ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ...

Δευτέρα 7 Ιουνίου 2010

SORROW...

Σάββατο 5 Ιουνίου 2010

ΠΥΡ...


Θέλησα να σβήσω τις φλόγες...
θέλησα να τις εξαφανίσω, να πάψουν άλλο να με καίνε...
πάλεψα,ίδρωσα,μάτωσα μα τα κατάφερα...
έριξα πάνω τους υπέρογκες ποσότητες μπύρας, κρασιού και νύχτας...
πάτησα πάνω σε λασπωμένα χώματα και παλιούς φίλους...
αφουγκράστηκα σιωπές, κραυγές και παραμιλητά...
και νίκησα...
πύρειος νίκη, όμως δεν παύει να 'ναι νίκη...
κατάφερα να σβήσω τις φλόγες...
όμως φοβάμαι οτι οι σπίθες που έμειναν...
καλά κρυμμένες κάτω από τη γκρίζα στάχτη...
με το πρώτο φύσημα του ανέμου σου...
πάλι θα φουντώσουν...
και πάλι φλόγες θα γίνουν...
γιατί θα 'χουν πάλι κάτι να κάψουν...
εμένα.

Δευτέρα 24 Μαΐου 2010

ΜΝΗΜΕΣ...



ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΞΕΧΑΣΕΙΣ ΤΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ...

ΜΑΘΕ ΝΑ ΖΕΙΣ ΜΑΖΙ Μ' ΑΥΤΑ...

ΚΑΝΕ ΤΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ...

ΚΑΙ ΠΡΟΧΩΡΑ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ...

ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

ΜΑΗΣ...



Πρώτη μέρα του μάη σήμερα, ανοιξα τα στόρια και ο ήλιος ξεχύθηκε να ζεστάνει το αρρωστημένο αυτό δωμάτιο. Στάθηκα για λίγο εκεί μπροστά στο τζάμι να αγναντεύω το απέναντι πράσινο ορίζοντα και να ρουφάω αχόρταγα τη ζέστη του. Νοιώθω παγωμένος, ούτε οι κουβέρτες όλο το βράδυ κατάφεραν να με ζεστάνουν. Τουλάχιστον πυρετό δεν έχω. Έχω τέσσερις μέρες να ανάψω τσιγάρο όμως δε μου λείπει κι ούτε ξέρω αν θα μου λείψει πιά. Μόνο καφέ χρειάζομαι και ένα μήνυμα που δεν ήρθε. Δεν είχες άδικο τελικά, είχες απόλυτο δίκιο. Κανονικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενος σήμερα. Δεν είμαι. Ο έξω Μάης δεν μπήκε ακόμη μέσα μου. Μέσα μου μάλλον ακόμη Φλεβάρη έχω. Ευτυχώς που είναι κουτσός και θα περάσει γρήγορα...

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ ...


ΘΥΜΗΘΗΚΑ ΑΠΟΨΕ ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΜΕΡΕΣ...

ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΤΟΥΣ ΑΠΛΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΤΟΥΣ...

ΠΟΥ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΤΙΣ ΘΥΜΙΖΕΙ...

ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΖΟΥΜΕ...

ΠΑΝΤΑ...

ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΠΑΡΑΞΕΝΑ...

ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ!

Τρίτη 27 Απριλίου 2010

ΣΩΣΤΑ ΛΑΘΗ...


ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ...

ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΣΩΣΤΑ...

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ΠΑΘΟΣ...


ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΑΝ ΠΕΡΙΕΡΓΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ...
ΜΕΤΑ ΧΑΘΗΚΑΜΕ...
ΒΛΕΠΕΙΣ ΕΓΩ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ, ΚΙ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΜΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ ΜΟΥ...
ΓΙΝΟΜΑΙ ΤΥΦΛΟΣ ΜΕΧΡΙ ΕΝΑ ΚΛΙΚ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΞΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ...
ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΙΚ ΔΕΝ ΑΡΓΗΣΕ ΝΑ ΡΘΕΙ...
ΚΑΙ ΞΑΝΑΒΡΗΚΑ ΤΟ ΦΩΣ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΕΝΑ...
ΤΥΧΑΙΑ, ΣΕ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑ ΚΑΘΩΣ ΕΠΙΝΕΣ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΠΟΤΟ ΣΟΥ...
ΜΑΖΙ ΦΤΑΣΑΜΕ ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΡΙΤΟ, ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΤΕΤΑΡΤΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΜΠΗΚΕΣ ΣΤΟ ΑΜΑΞΙ ΜΟΥ...
ΚΑΙ ΜΕ ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΞΕΣ ΞΑΝΑ ΜΕ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΛΕΜΑ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΦΟΡΑ...
ΒΛΕΜΜΑ ΓΕΜΑΤΟ ΠΟΘΟ, ΟΧΙ ΑΓΑΠΗ, ΟΥΤΕ ΕΡΩΤΑ, ΜΟΝΟ ΠΟΘΟ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ...
ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΠΟΘΟ ΠΟΥ ΣΒΗΣΑΜΕ ΚΑΤΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΥΝΕΦΙΑΣΜΕΝΟ ΟΥΡΑΝΟ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΗ...
ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΙΑ ΤΩΝ ΠΕΥΚΩΝ, ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΕΝΙΟ ΠΕΖΟΥΛΙ, ΔΙΠΛΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ...
ΜΕ ΤΟΝ ΗΧΟ ΤΩΝ ΚΥΜΜΑΤΩΝ ΝΑ ΣΥΝΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΤΑΣΗ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΒΟΓΚΗΤΑ...
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΑΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΝΥΧΤΑ, ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΡΩΙ...

ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΕΡΓΗ Η ΖΩΗ ΤΕΛΙΚΑ...

Δευτέρα 12 Απριλίου 2010

ORIENTAL...


ΚΙΝΟΥΜΕΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΛΗΜΥΡΙΖΟΥΝ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ...

ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΒΛΕΠΩ ΚΙ ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ...

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ, ΤΡΥΠΑΝΙΑ ΠΟΥ ΒΥΘΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ...

ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΖΩ ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΗ ΚΟΡΗ ΠΟΥ ΛΙΚΝΙΖΕΤΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ...

ΚΟΙΤΑΖΩ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΘΙΟΥΣ ΤΥΠΟΥΣ ΜΕ ΤΙΣ ΒΕΡΕΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΔΙΨΑΝE ΓΙΑ ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΚΟΡΜΙ...

ΚΟΙΤΑΖΟΥΝ ΜΕ ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΙΛΙΑΚΟΥΣ ΤΗΣ...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ, ΔΕΝ ΖΗΛΕΥΩ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ...

ΕΦΤΑΣΑΝ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ...

ΚΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ...

ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΡΟΥΝ...

ΚΑΙ ΓΩ ΤΟ ΞΕΡΩ.

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

Τρίτη 6 Απριλίου 2010

CLEAR...


ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΕΓΙΝΑΝ ΞΕΚΑΘΑΡΑ...

ΠΙΟ ΞΕΚΑΘΑΡΑ ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ...

ΝΟΙΩΘΩ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ!!!

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

ΑΓΑΠΗ...


Η ΑΓΑΠΗ ΑΠΟΝΕΜΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΑΝ ΔΩΡO,ΕΛΕΥΘΕΡΑ,ΠΡΟΘΥΜΑ,ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΑ..

ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΑΙ ΑΚΟΜΑ,ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΛΛΛΟΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΚΤΙΜΟΥΝ..

ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΝΙΩΘΟΥΜΕ.....

Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

ΙΣΟΡΡΟΠΙΣΤΗΣ...



ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ...

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ...

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ...

ΣΤΟ ΔΙΚΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΚΟ...

ΣΕ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΧΕΣΕΙΣ...

ΣΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ...

Σ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ 'ΘΕΛΑ...

ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕΝΑ...

Σ' ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΚΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΩ...

ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΜΟΥ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ...

ΚΙ ΟΜΩΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΛΕΥΩ...

Η ΖΥΓΑΡΙΑ ΓΕΡΝΕΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ...

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΚΑΤΑΡΑ ΜΟΥ...

ΝΑ ΙΣΟΡΡΟΠΩ.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

ΤΗ ΜΑΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΟΙ ΑΓΑΠΗΣΑΝ, ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΕΣ ΟΥΔΕΙΣ!

Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ...


ΣΤΙς 27 Μαρτίου σβήνουμε τα φώτα για μιά ώρα.
Είναι η ώρα της γής!
Μα τι τυχερή που είναι αυτή η ταλαίπωρη γη μας!
Μιά ΟΛΟΚΛΗΡΗ ώρα για πάρτη της!
Θα σβήσουμε συμβολικά τα φώτα, κι όλα θα γίνουν καλύτερα.
Θα δώσουμε το μύνημα στους ισχυρούς αυτού του πλανήτη οτι αρκετά μέχρι εδώ!
Επιτέλους κάτι πρέπει να κάνουν!
Να σώσουμε τον πλανήτη μας!

Και κατόπιν θα ξανανάψουμε τα φώτα...
και θα τα κρατάμε αναμμένα...
άσχετα αν εμείς βρισκόμαστε στο δίπλα δωμάτιο...
εξάλλου και τι έγινε...θα πληρώσουμε κάτι παραπάνω στη ΔΕΗ...λεφτά δεν έχουμε...?

Και το καλοκαίρι θα δουλεύουμε στο τέρμα τα κλιματιστικά μας...
ακόμα κι άν μπορούμε να αντέξουμε τη ζέστη...
εξάλλου γιατί τα αγοράσαμε? μόνο για τις μέρες του καύσωνα?

Και θα ξοδεύουμε όσο πόσιμο νερό χρειάζομαστε για μιά βδομάδα, μόνο γιά να πλύνουμε τα πιάτα ενός γεύματος...

Και όσο πόσιμο νερό χρειαζόμαστε γιά ένα μήνα, μόνο για ένα πλύσιμο του αυτοκινήτου μας...

Και θα αγοράζουμε, και θα καταναλώνουμε και θα πετάμε τόνους σκουπίδια...

Και θα αγοράζουμε εξοχικά σε καταπατημένες περιοχές...εξάλλου άλλοι τις καταπάτησαν, όχι εμείς!

Και θα αλλάζουμε το ένα κινητό μετά το άλλο, την μιά συσκευή μετά την άλλη, το κάθε παλιό μοντέλο με ένα νέο καινούριο, πιο εξελιγμένο, αποροφώντας χωρίς λόγο όλο και περισσότερους φυσικούς πόρους, και επιβαρύνοντας κι άλλο το φυσικό περιβάλον...

Ομως τι σημασία έχουν όλα αυτά?

Εμείς όλοι το καθήκον μας το κάναμε...

σβήσαμε τα φώτα για μιά ολόκληρη ώρα...

στείλαμε το μήνυμα παντού...

εκτός από εμάς τους ίδιους.

Αρκεί που δώσαμε στη γη την ώρα που της άξιζε...

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

KILL KISS SPRING...

Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010

ΕΙΔΗΣΕΙΣ...


Αρνούμαι να δω τον κόσμο μέσα απ' τα δικά σας μάτια.

Να δώ τη ζωή χρωματισμένη με τα δικά σας μαύρα χρώματα.

Αρνούμαι να πιστέψω στο ψέμα σας και τις τάχα αγνές σας προθέσεις.

Προτιμώ τον κόσμο μέσα απ' τα δικά μου μάτια,

και τις εικόνες πολύχρωμες με όλες τις αποχρώσεις του ουράνιου τόξου.

Αρνούμαι να παίξω το παιχνίδι σας.

Προτιμώ τους δικούς μου κανόνες.

Ξέρω πως δεν έχω πολλά όπλα να σας πολεμήσω.

Έχω όμως στα χέρια μου αυτό που φοβάστε και σκοπεύω να το χρησιμοποιήσω.

Να πατήσω το κόκκινο κουμπάκι πάνω δεξιά και να σας εξαφανίσω γιά πάντα.

Να σας εγκλωβίσω πίσω από το μαύρο γυαλί της σβησμένης οθόνης.

Και να μην σας ξανακούσω ποτε.

Αγαπητοί κύριοι δημοσιογράφοι!

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

ΠΑΓΙΔΑ...



Παγιδεύτηκαν τα όνειρα…

Μπήκαν μέσα σε έναν κύκλο…

χτισμένο από μπερδεμένα όρια και συναισθήματα…

ανάμεσα σε χαμόγελα και φωνές…

ανάμεσα σε πρόσωπα και πόλεις…

πλάι σε αναμνήσεις …

που παλεύουν να αφανίσουν την ύπαρξη τους…

ανάμεσα σε σένα και μένα…

« πες κάτι…»…

« σ΄ αγαπώ »…

ίσως η μόνη λέξη που θα άξιζε να πω…

όμως εσύ δεν θα θελες να την ακούσεις…

Πέμπτη 11 Μαρτίου 2010

ΜΑΘΗΜΑ 3ο (και τελευταίο)


ΑΦΟΥ ΕΜΠΕΔΩΣΑΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΜΑΘΗΜΑ...

ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΑΜΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΕΟΝ ΕΤΟΙΜΟΙ

ΝΑ ΒΟΥΛΙΑΞΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΜΑΛΑΚΟ ΜΑΣ ΚΑΝΑΠΕ

ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΟΘΟΝΗ ΤΗΣ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ

ΤΗΝ ΑΡΑΧΝΗ ΝΑ ΜΑΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΕΙ...

(αφιερωμένο σ' όλους αυτους που βλέπουν όλα όσα συμβαίνουν γύρω τους και περιμένουν στωικά τα "χειρότερα"...)

Τρίτη 9 Μαρτίου 2010

ΜΑΘΗΜΑ 2ο


Η ΑΡΑΧΝΗ ΚΑΙ Η ΜΥΓΑ

Όλοι την γνωρίζετε, αυτό το κοιλαράδικο έντομο με το τριχωτό γλοιώδες σώμα, που καραδοκεί σε σκοτεινά μέρη, όσο το δυνατό μακριά από το φως της ημέρας, και υφαίνει το θανατηφόρο ιστό της, στον οποίο η απρόσεκτη ή επιπόλαια Μύγα πιάνεται και σκοτώνεται. Αυτό το άσχημο τέρας με τα στρογγυλά άψυχα γυάλινα μάτια και γαμψά αδύναμα και μακριά μπροστινά πόδια τόσο βολικά για να πιάνει και να πνίγει το θύμα του είναι η Αράχνη. Νάτη, ψυχρή και ακίνητη, κάθεται στη γωνία της, περιμένοντας την λεία της να πέσει στα νύχια της' ή, δαιμονικά υφαίνει το θανατηφόρο νήμα της για να παγιδέψει και να πιάσει την αδύνατη Μύγα χωρίς τύψεις. Το αποκρουστικό πλάσμα πασχίζει, συχνά με απεριόριστους κόπους, για να τελειοποιήσει τον ιστό της μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ώστε η λεία της να μην μπορεί ποτέ να δραπετεύσει. Αρχικά γνέθει ένα νήμα, στη συνέχεια δυο και τρία - και ακόμα περισσότερα και ακόμα περισσότερα. Σταυρώνει και ξανασταυρώνει τα νήματα έτσι ώστε στον επιθανάτιο ρόγχο τους τα θύματα δεν θα σκίσουν τον ιστό ή σπάνια τον ταρακουνήσουν.

Επιτέλους, ο ιστός είναι έτοιμος, η παγίδα έχει μπει, δεν υπάρχει διέξοδος - η Αράχνη αποσύρεται στο κρησφύγετο της και περιμένει μια αγαθιάρικη Μύγα, παρακινούμενη από την πείνα, να πλησιάσει προς αναζήτηση τροφής. Η Αράχνη δεν περιμένει πολύ και η Μύγα έρχεται. Το κακόμοιρο πράγμα κοιτάζει εδώ και εκεί και πέφτει κατευθείαν στα απλωτά νήματα, τρομοκρατείται, μπερδεύεται και μπλέκεται, προσπαθεί να κρατηθεί και αυτό είναι το τέλος. Μόλις η Αράχνη δει ότι έπιασε το θύμα της, αφήνει την κρυψώνα της και κατευθύνεται αργά προς τη λεία της με πεινασμένα μάτια και τις άπληστες κεραίες της. Δεν υπάρχει λόγος να βιαστεί. Το απαίσιο πλάσμα γνωρίζει πολύ καλά ότι μόλις πιαστεί, το άτυχο έντομο δεν μπορεί να ξεφύγει. Πλησιάζει ολοένα και πιο κοντά, μελετά το θύμα της με τα χωρίς λάμψη μάτια της και το αποτρελαίνει. Η Μύγα τρέμει από το φόβο της καθώς βλέπει τον κίνδυνο που πλησιάζει, προσπαθεί να ξεφύγει από τα γλοιώδη νήματα, προσπαθεί με κόπο να δραπετεύσει και εξαντλείται από τις απελπισμένες προσπάθειες.

Οι προσπάθειες της όμως δεν έχουν αποτέλεσμα, ο κόπος της είναι άσκοπος. Μπλέκεται ακόμα πιο πολύ μέσα στον ιστό και η Αράχνη πλησιάζει ολοένα και πιο πολύ. Ολοένα και περισσότερα νήματα τυλίγονται γύρω της. Μπερδεύεται σε ολοένα και περισσότερα δίχτυα με κάθε κίνηση που κάνει για να ξεφύγει από το δίχτυ της αράχνης, του οποίου το λεπτοκαμωμένο και όμως τόσο αποτελεσματικό πλέγμα την έχουν παγιδέψει. Τελικά, με κομμένη την ανάσα και εξαντλημένη, όλη η αντίσταση της έχει χαθεί. Είναι στο έλεος του εχθρού της, του κατακτητή της, της τρομερής Αράχνης! Στη συνέχεια το σιχαμερό πλάσμα βγάζει τις τριχωτές κεραίες της, πιάνει και φυλακίζει την Μύγα στο θανατηφόρο εναγκαλισμό της. Έπειτα, αρχίζει να δαγκώνει το τρεμάμενο σώμα της εξασθενημένης λείας της, μια, δυο τρεις, αμέτρητες φορές ανάλογα τη δίψα και την όρεξή της. Αφού σβήσει προσωρινά τη δίψα της για αίμα, την αφήνει μισοπεθαμένη. Έπειτα ξαναγυρίζει και την ρουφά για ακόμη μια φορά. Κάνει το ίδιο πράγμα έως ότου καταβροχθίσει τελείως την άτυχη Μύγα, έως ότου αποστραγγίξει όλο το αίμα και τους θρεπτικούς χυμούς από το σώμα της. Και διαρκεί πολύ, συχνά πάρα πολύ καιρό πριν το κακόμοιρο έντομο είναι τελείως νεκρό. Ο αιμοσταγής βρικόλακας δεν θα σταματήσει όσο ανιχνεύει ένα τρεμόσβηνα ζωής στο σώμα του θύματος της. Εισπνέει τη ζωή της, ρουφά τη δύναμη της, πίνει το αίμα της και την αφήνει μονάχα όταν τίποτα, τελείως τίποτα δεν μένει για να πάρει. Η κακόμοιρη νεκρή Μύγα, ξεζουμισμένη και ελαφρότερη από φτερό στη συνέχεια πέφτει από τον ιστό της. Η πρώτη ριπή ανέμου την μεταφέρει και όλα έχουν τελειώσει.

Η Αράχνη, παρόλα αυτά, επιστρέφει στο κρησφύγετο της, χορτάτη και ευχαριστημένη. Είναι ευτυχισμένη με τον εαυτό της και τον κόσμο, χαρούμενη με την γνώση ότι οι έντιμοι άνθρωποι είναι ικανοί να προχωρούν στον κόσμο. Εσείς οι εργάτες της πόλης και της υπαίθρου είστε η Μύγα που είναι ξεζουμισμένη και νεκρή, η Μύγα που έχει καταβροχθιστεί και με το αίμα της οποίας άλλοι ζουν! Εσείς οι καταπιεσμένοι, εσείς οι διανοούμενοι, οι βιομηχανικοί εργάτες, εσείς οι τρομαγμένες νεαρές παρθένες και οι τσαλαπατημένες γυναίκες που δεν τολμάτε να υπερασπίσετε τα δικαιώματά σας, εσείς τα άτυχα θύματα των πολέμαρχων, με μια λέξη, όλοι εσείς που είστε φτωχοί και εκμεταλλευόμενοι, που σας πετάνε όταν δεν έχει μείνει τίποτα να ρουφήξουν από τις φλέβες σας, εσείς που είστε οι παραγωγοί όλου του πλούτου, η ψυχή, το μυαλό, η ζωτική δύναμη της χώρας και που δεν σας αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα πέρα από το να έχετε ένα άθλιο θάνατο σε κάποια γωνιά υπάκουα και ήρεμα, ενώ το αίμα σας, ο ιδρώτας σας, ο μόχθος σας, οι σκέψεις σας χρησιμοποιούνται να κάνουν μεγάλους και ισχυρούς αυτούς που είναι τα αφεντικά και οι καταπιεστές σας: οι απεχθείς Αράχνες.

Η Αράχνη είναι τα αφεντικά, οι κεφαλαιούχοι, οι εκμεταλλευτές, οι κερδοσκόποι, οι καπιταλιστές, οι εκμαυλιστές, το ανώτατο ιερατείο, το παράσιτο κάθε είδους, ο δυνάστης κάτω από τον οποίο υποφέρουμε, ο δημιουργός του κακού, των καταπιεστικών νόμων, ο τύραννος που μας σκλαβώνει. Η Αράχνη είναι όλοι όσοι ζουν σε βάρος των άλλων, που μας ποδοπατεί, που χλευάζει τα βάσανά μας και τις μάταιες προσπάθειες μας. Η Μύγα είναι ο φτωχός εργάτης που πρέπει να υποκύψει σε όλους τους δρακόντειους νόμους που ο εργοδότης μπορεί να επιθυμήσει να περάσει επειδή ο άτυχος άνθρωπος δεν έχει τα μέσα για να συντηρήσει τον εαυτό του και την οικογένεια του. Η Αράχνη είναι ο ιδιοκτήτης των μεγάλων εργοστασίων που κερδίζει 6 με 8 μάρκα την ημέρα από τον κάθε εργάτη του και όμως έχει το θράσος, όχι να παραχωρεί, αλλά να τους δίνει φιλεύσπλαχνα ένα μισθό πείνας 2 με 3 μάρκα για 12 με 14 ώρες εργασίας.

Η Μύγα είναι ο ανθρακωρύχος που θυσιάζει τη ζωή του στον βρώμικο αέρα του ορυχείου για να αποσπάσει από τη γη θησαυρούς που δεν πρόκειται ποτέ να απολαύσει. Η Αράχνη είναι ο κύριος Μέτοχος, του οποίου οι μετοχές διπλασιάζονται και τριπλασιάζονται σε αξία και όμως ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος, που επιθυμεί ακόμα πιο υψηλά μερίσματα, που ληστεύει από τους εργάτες τους καρπούς της εργασίας τους και που ο οποίος αν τολμήσουν οι εργάτες να ζητήσουν έστω και την ελαχιστότατη αύξηση καλεί τον στρατό ώστε οι "στασιαστές" να "γευτούν" τις σφαίρες τους. Η Μύγα είναι το παιδί που στην πιο τρυφερή ηλικία πρέπει να σκλαβωθεί στο εργοστάσιο και στο εργαστήριο και στο σπίτι να βοηθά να τα βγάλουν πέρα. Η Αράχνη δεν είναι οι γονείς που οι ανάγκες τους εξαναγκάζουν να θυσιάζουν τα παιδιά τους. Είναι οι σημερινές άθλιες συνθήκες που μετατρέπουν σε σιδερένιο κανόνα αυτές τις διαστροφές των φυσικών αισθημάτων, αυτή την καταστροφή των οικογενειών μας. Η Μύγα είναι η έντιμη κόρη του λαού, που προσπαθεί να κερδίσει τίμια το ψωμί της αλλά δεν μπορεί να βρει δουλειά αν δεν υποκύψει στις λάγνες επιθυμίες του εργοστασιάρχη ή του διευθυντή, που την κακοποιεί και έπειτα - συχνά με ένα παιδί να έρχεται - άσπλαχνα και αναίσθητα την πετά στο δρόμο για να αποφύγει το "σκάνδαλο". Η Αράχνη είναι ο νεαρός λιμοκοντόρος, το άεργο κοπρόσκυλο της "καλής" οικογένειας που επιδεικτικά αποπλανά αθώες παρθένες και τις σέρνει στο βούρκο, που θεωρεί τιμή να έχει ατιμάσει όσο το δυνατό περισσότερες νεαρές κοπέλες.

Η Μύγα είστε εσείς, οι σκληρά εργαζόμενοι καλλιεργητές, εσείς που καλλιεργείτε τη γη για τους πλούσιους φεουδάρχες, εσείς που σπέρνετε τα σιτηρά που δεν δρέπετε, εσείς που καλλιεργείτε τους καρπούς που δεν γεύεστε. Η Αράχνη είναι ο Βαρόνος που αναγκάζει τους φτωχούς κολίγους, τους δουλοπάροικους και τους μεροκαματιάρηδες εργάτες να δουλεύουν χωρίς μια στιγμή ξεκούραση έτσι ώστε αυτός να κάνει μια ζωή οκνηρίας, άνεσης και μεγαλοσύνης, ο Βαρόνος που αυξάνει τα νοίκια και εξαφανίζει την αξία της έντιμης εργασίας. Η μύγα είμαστε όλοι εμείς

οι φτωχοί και απλοί άνθρωποι που για αιώνες τρέμαμε μπροστά στα σκαλοπάτια της Αγίας Τράπεζας, που προσκυνούσαμε μπροστά στην κληρική κατάρα, που πολεμούσαμε και σκλαβώσαμε ο ένας τον άλλο για την μεγαλύτερη δόξα και ευχαρίστηση της Εκκλησίας, που έχουμε γονατίσει, που έχουμε αφήσει τους καταπιεστές μας να απολαμβάνουν τους καρπούς της αδικίας τους επειδή ήμασταν πνευματικά ανάπηροι από την αποχαυνωμένη επιρροή της θρησκευτικής διδασκαλίας τους. Η Αράχνη είναι ο ρασοφόρος παπάς με το υποκριτικό και λάγνο βλέμμα του, που συγχύζει τα απλά μυαλά του ποιμνίου του με την άθλια διδασκαλία του και καλλιεργεί το πνεύμα της υποτακτικότητας και της δουλείας, που δηλητηριάζει τις ψυχές και καταστρέφει έθνη ολόκληρα, όπως στην περίπτωση της Πολωνίας. Με μια λέξη, η Μύγα είναι ο καταπιεσμένος, ο σκλαβωμένος, ο εκμεταλλευόμενος ενώ η Αράχνη είναι ο αισχρός κερδοσκόπος, ο άνομος δυνάστης όποιο όνομα και αν φέρει.

Η Αράχνη κάποτε συνήθιζε να υφαίνει τον ιστό της από τα μεγάλα κάστρα και τα αρχοντικά. Σήμερα προτιμά να βρίσκεται στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα, στα πλούσια καταλύματα των ευλογημένων της εποχής μας. Την βρίσκεις κυρίως στις πόλεις των εργοστασίων, αν και στήνει τη φωλιά της και στην ύπαιθρο και τις μικρές πόλεις. Βρίσκεται όπου ανθεί η εκμετάλλευση, όπου ο εργάτης, ο χωρίς ιδιοκτησία προλετάριος, όπου ο μικροτεχνίτης, ο εργάτης του μεροκάματου και ο μικρός αγρότης που βαρύνεται από τα χρέη άσπλαχνα εκτίθενται στην ανεξέλεγκτη απληστία των κερδοσκόπων. Όπου και αν βρίσκεται, στην πόλη ή στην ύπαιθρο, θα δείτε τα κακόμοιρα έντομα μάταια να παλεύουν στους ιστούς των εχθρών τους. Θα τα δείτε να εξαντλούνται, να στερεύουν και να πεθαίνουν.

Τι φοβερές τραγωδίες έχουν συμβεί στους αιώνες σε αυτή την μάχη ανάμεσα στην αδύναμη και συνεσταλμένη Μύγα και την άσπλαχνη Αράχνη! Είναι μια τερατώδης ιστορία βασάνων. Τότε γιατί να την ξαναπούμε Ότι πέρασε πέρασε, ας μιλήσουμε για το παρόν και το μέλλον. Ας δούμε από πιο κοντά την σημερινή πάλη μεταξύ της Αράχνης και της Μύγας, ας γνωρίσουμε την κατάσταση όπως είναι, ας συνειδητοποιήσουμε Μύγες ακριβώς τις παγίδες μας βάζουν οι εχθροί μας, ας δούμε μέσα από τα κόλπα τους και πάνω από όλα, ας ενωθούμε εμείς, που μεμονωμένοι είμαστε πολύ αδύνατοι για να καταστρέψουμε τον ιστό που μας έχει πιάσει. Ας σπάσουμε τις αλυσίδες που μας περιορίζουν, ας βγάλουμε τους εχθρούς μας από τους κρυψώνες τους, ας ρίξουμε το ακτινοβόλο φως της λογικής παντού, έτσι ώστε ποτέ πάλι το αηδιαστικό πλάσμα να μην μπορεί να φτιάχνει τη δολοφονική χειροτεχνία του στο σκοτάδι!

Ω, Μύγες αν το θέλατε, αν πραγματικά το θέλατε, θα μπορούσατε να είσαστε ανίκητες! Πράγματι, οι Αράχνες είναι ακόμα ισχυρές σήμερα, αλλά είναι λίγες. Ακόμα και αν εσείς οι Μύγες είστε αρκετά ασήμαντες και χωρίς επιρροή, αριθμητικά φτιάχνετε στρατό, είστε η ίδια η ζωή, είστε ο κόσμος - αν πραγματικά το θέλατε. Αν μόνο ενωνόσασταν, αν όλες μαζί επιτίθεστε θα καταστρέφατε όλα τα νήματα, θα σαρώνατε όλους τους ιστούς της αράχνης που σας παγιδεύουν σήμερα, που σας κάνουν να υποφέρετε και να πεθαίνετε από την πείνα. Θα μπορούσατε να εξαφανίσετε την φτώχεια και την δουλεία, αν πραγματικά το θέλατε.

Γι΄ αυτό μάθετε να θέλετε.

ΒΙΛΧΕΛΜ ΛΙΜΠΝΕΧΤ (1826 - 1900)

ΜΑΘΗΜΑ 1ο...


« Βασικός νόμος του καπιταλισμού είναι : Ή εσύ ή εγώ. Όχι εσύ και εγώ »

ΚΑΡΛ ΛΙΜΠΝΕΧΤ

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΕΣ...

Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2010

Ο ΤΖΙΜΗΣ...




Τακτοποιούσα τα κιβώτια με τα τρόφιμα πάνω στις παλέτες. Τα στοίβαζα ασφυκτικά το ένα πάνω στ’ άλλο, στρατιωτικά στοιχισμένα, σε στοίβες των 10, 15, και 20 κιβωτίων. Το ραδιόφωνο συντονισμένο σε ένα τοπικό σταθμό να παίζει σύγχρονα σουξεδάκια του κώλου και εγώ, να προτιμώ να τα ακούω, προκειμένου να διακόψω τη δουλειά μου για να πάω να τον αλλάξω.

Η πόρτα της αποθήκης άνοιξε και μια πελώρια σκιά εμφανίστηκε πάνω στο λείο, τσιμεντένιο, γκρίζο πάτωμα. Γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα. Στην αρχή σαν μια μαύρη σκιά ανάμεσα στις γραμμές της πόρτας καθώς το φως του ήλιου έπεφτε στα μάτια μου, και κατόπιν άρχισαν να ξεκαθαρίζουν οι λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών του, καθώς με μια μεγάλη δρασκελιά βρέθηκε μέσα στην αποθήκη.

Ήταν ψηλός, πολύ ψηλότερος από μένα και τα χέρια του κρέμονταν άχαρα σχεδόν μέχρι τα γόνατα του. Δύο τεράστια χέρια με υπερβολικά μεγάλες παλάμες που θύμιζαν κουπιά και ήταν ασορτί με το επίσης δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι του, πάνω στο οποίο ήταν στηριγμένο ένα ζευγάρι μαύρα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας. Για λίγα δευτερόλεπτα στάθηκα ακίνητος και τον κοιτούσα. Αμέσως μετά του άπλωσα το χέρι για μια αναγνωριστική χειραψία, στη διάρκεια της οποίας η παλάμη μου εξαφανίστηκε μέσα στη δική του.

«Εσύ είσαι ο Δημήτρης;» τον ρώτησα γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απάντηση.
Μου απάντησε με όλο το ονοματεπώνυμο και συνέχισε με τα στοιχεία του βιογραφικού του. Παντρεμένος, χωρισμένος, με γυναίκα και παιδιά στη Γερμανία, ενώ αυτός ξαναγύρισε στην Ελλάδα για μια νέα αρχή. Έψαχνε δουλειά εδώ και αρκετό καιρό και τα μάτια του έλαμψαν όταν από την πρώτη μας κιόλας συνάντηση του ανακοίνωσα ότι από την επόμενη μέρα μπορεί να ξεκινήσει. Μάλιστα την ώρα που έφευγε μου φάνηκε ότι ψήλωσε ακόμα περισσότερο…

Με το Δημήτρη συνεργαστήκαμε άψογα . Ήταν φιλότιμος, εργατικός και υπάκουος στην δουλειά του και μάθαινε γρήγορα. Ποτέ δεν γίναμε φιλαράκια όμως στην σχέση μας μέσα στη δουλειά πάντα υπήρχε μια φιλική ατμόσφαιρα. Εγώ τον φώναζα πλέον Τζίμη, όπως μου είχε πει ότι τον αποκαλούσαν οι φίλοι του κι αυτό το χαίρονταν ιδιαίτερα. Έτσι πέρασαν σχεδόν οκτώ μήνες μέχρι που η εταιρία αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να τον κρατήσει άλλο, και εκεί χωρίσαμε…

Πέρασε ο καιρός και με τον Τζίμη βρισκόμασταν μόνο τυχαία στο δρόμο, ή στέλναμε χαιρετισμούς ο ένας στον άλλο μέσω κοινών γνωστών. Κάποιες φορές έτυχε να περάσει και απ’ το σπίτι για ένα γρήγορο καφεδάκι. Είχε βρει καινούρια δουλειά και η ζωή του άρχισε να μπαίνει σε μια σειρά, όπως μου είχε πει στο τελευταίο γρήγορο καφεδάκι που είχαμε πιει….

Είχα να τον δω πάνω από τρεις μήνες και επίσης να μάθω νέα του από κάποιον γνωστό του και τα τελευταία νέα που ήρθαν στα αυτιά μου δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Ο Τζίμης είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, ήταν στην εντατική εδώ και ένα μήνα, όμως η κατάσταση του βελτιωνόταν συνεχώς.
«Όταν θα βγει θα πάω να τον δω», είπα στο φίλο του που μου είπε τα νέα και έστειλα τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση…

Ποτέ δεν πήγα να τον δω.
Ο Τζίμης δεν βγήκε ποτέ από την εντατική.
Έπαθε σηψαιμία και άφησε την τελευταία του πνοή εκεί.
Έτσι ξαφνικά.
Φήμες λέγανε για λάθος των γιατρών…ποιος ξέρει άραγε…και τι σημασία έχει πια….

Ο Τζίμης δεν πρόλαβε να βάλει τη ζωή του στη σειρά…

Ούτε πρόλαβε να κάνει μια νέα αρχή που τόσο επιθυμούσε…

Και καμιά παλάμη δεν θα εξαφανιστεί ξανά μέσα στις πελώριες δικές του…


Και γω δεν ξέρω γιατί τα θυμήθηκα αυτά απόψε….

Ούτε γιατί τα έγραψα όλα αυτά…

Απλά τα θυμήθηκα…

Απλά τα έγραψα…

Έτσι χωρίς αιτία….

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

BAD TIME...



θέλω να γράψω.

Το έχω ανάγκη.

Απόψε.

Σκέψεις.

Τόσες πολλές, τόσο μεγάλες, τόσο δυνατές.

Διογκωμένα συναισθήματα, υπερβολικά, τεράστια, απόλυτα.

Κλεισμένος εδώ μέσα, προσπαθώ να αυτοπαρηγορηθώ.

Να με πείσω οτι μιά κακιά στιγμή δεν είναι το τέλος του κόσμου.

Το ξέρω, καταβάθος γνωρίζω οτι η επόμενη φορά θα είναι υπέροχη, όπως ήσουν και συ.

Και επίσης οτι η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο υπέροχη.

Είμαι σχεδόν σίγουρος.

Έτσι θα γίνει...

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

ΕΝΘΥΜΙΟΝ...ΤΟΥ PHOTOSCAPE...




ΙΣΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΦΗΜΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ PHOTOSHOP...

ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΥΧΡΗΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ PHOTOSCAPE...

ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ http://download.cnet.com/windows/ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ...

Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ...


Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη. Γύρω μου σκοτάδι πυκνό. Εγώ, ο καθρέφτης και το ειδωλό μου. Μόνοι. Δέ μου φαινόταν τίποτε παράξενο, ούτε το σκοτάδι ούτε το ειδωλό μου που άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα. Χωρίς την παραμικρή δική μου κίνηση, αυτό πλησίασε πιό κοντά και με κοίταξε θυμωμένα στα μάτια, σα να μην ήταν καθρέφτης αυτό αναμεσά μας άλλα ένα απλό γυαλί, ένα παράθυρο που από την άλλη του μερια με κοίταζε ο εαυτός μου.

Το βλέμμα του άγριο και απειλητικό, προσπαθούσε κάτι να μου πει.

Ίσως να πέρασαν λεπτά, ίσως και ώρες, δεν έχει σημασία, γιατί ο χρόνος δεν υπήρχε. Το μόνο που υπήρχε ήμουν εγώ και το αυθάδες, ανεξάρτητο, θυμωμένο είδωλό μου, που με κοιταζε ακόμα. Το βλέμα του έγινε σκοτεινό και οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν τόσο ωστε όλο το μάτι του μεταμορφώθηκε σε μιά σκοτεινή μαύρη τρύπα. Μιά μάυρη τρύπα που μέχρι να το καταλάβω με είχε ρουφήξει μέσα της.

Βρέθηκα μέσα σ' ένα άδειο δωμάτιο, μόνος, καθισμένος σε μιά παλιά ξύλινη καρέκλα που έτριζε με την παραμικρή μου κίνηση. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω. Ένα άδειο λευκό δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες, χωρίς καμιά διέξοδο.
"Μα πως θα βγω απο εδώ;" σκέφτηκα και πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου είδα στον απέναντι τοίχο, μιά μικρή ξύλινη λευκη πόρτα, που δεν είχα παρατηρήσει πριν.
"Απο δω θα φύγω" ψιθύρισα και βημάτησα προς αυτή, όμως πριν προλάβω να φτάσω, η πόρτα άνοιξε και ένα ανθρώπινο περίγραμα φάνηκε μέσα της.

Τώρα βρισκόμουν καθισμένος πάλι στην ξύλινη παλιά καρέκλα και απέναντί μου ακριβώς σε μιά ολόιδια καθόταν αυτός. Τον αισθανόμουν τόσο οικείο, παρόλο που δεν τον ήξερα, δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ μου.
"Καλώς ήρθες" μου είπε, χαμογέλασε και συνέχισε, "ξέρω θα αναρωτιέσαι που βρίσκεσαι και ποιός είμαι εγώ, όμως ένα να ξέρεις, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από μένα"
"Μα δεν σε φοβάμαι" του απάντησα αμέσως χωρίς να προλάβει να τελειώσει τη φράση του.
"Χμ, και βέβαια δε με φοβάσαι, πως θα μπορούσες άλλωστε να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό;"

Αν και ο χρόνος δεν υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο η αίσθηση που είχα ήταν οτι βρισκόμουν εκεί μέσα για μέρες. Καθισμένος απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, να τα λέμε σαν δυό καλά φιλαράκια, να ρωτάω και να απαντάει, να ρωτάει και να απαντώ, πάντα αλήθεια, γιατί στον ίδιο μας τον εαυτό μόνο αλήθειες μπορούμε να πούμε, αλήθειες που ξέρουμε, αλήθειες που πονάνε, αλήθειες που είναι μόνο δικές μας, αλήθειες του εαυτού μας, αλήθειες από το παρελθόν, αλήθειες για το μέλλον.

"Μόνο εμένα πρέπει να ρωτάς, κανέναν άλλο, μόνο εγώ ξέρω τι πρέπει να κάνεις για να είσαι πάντα καλά" μου αποκρίθηκε λίγο πριν σηκωθεί από την καρέκλα του.
"Και που θα σε βρίσκω όταν σε χρειάζομαι;" τον ρώτησα με αφέλεια.
Σηκώθηκε απ' την καρέκλα του, μ' έπιασε απ' το χέρι και κοιτώντας με στά μάτια μου αποκρίθηκε "μα μην ξεχνας αγαπητέ μου, πως εγω και συ είμαστε το ίδιο, κατοικούμε στο ίδιο κορμί, κυκλοφορούμε πάντα μαζί, έχουμε τους ίδιους φίλους, τις ίδιες αγάπες, τα ίδια όνειρα, τους ίδιους εφιάλτες. Μη με παραμελείς άλλο, να μ' αγαπάς γιατί πρέπει να ξέρεις πως κανείς δε σ' αγαπάει περισότερο από μένα"
Ένα αδιόρατο χαμόγελο μου φάνηκε πως σχηματίστηκε στα χείλη του, λίγο πρίν ξαναγίνει το ανθρώπινο περίγραμμα και χαθεί πίσω από την λευκή ξύλινη πόρτα.

Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα παρόλη την παγωνιά που επικρατούσε στο δωμάτιο. Σάρωσα με τα μάτια μου το χώρο ώσπου να καταλάβω που βρισκόμουν. Απ' το παράθυρο δίπλα μου οι πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες γλυστρούσαν μέσα απ' τις γρύλιες και έπεφταν πάνω στον απέναντι τοίχο. Έμεινα για λίγο εκεί, ακίνητος, να σκέφτομαι, να προσπαθώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια το όνειρο που μόλις τέλειωσε χωρίς καμιά απολύτως επιτυχία.

Δεν κατάφερα να θυμηθώ τι είχα κουβεντιάσει με τον εαυτό μου. Ούτε τι συμβουλές μου έδωσε. Όμως κατάφερα να τον ξαναβάλω στη ζωή μου, να μην τον παραμελώ και να τον αγαπάω. Και τότε ένοιωσα ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη μου και να μένει εκεί μόνιμα, μέχρι και σήμερα.

Και κατάλαβα οτι μόνο έτσι μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά τους άλλους...

μόνο όταν πρώτα αγαπήσεις τον εαυτό σου...

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

ALONE...RIGHT HERE ALONE...

THE BUTTERFLY EFFECT. . .



...κι αν δε σε γνώριζα ποτέ...

πως θα 'ξερα πως σ' αγαπώ...

Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

00...

...ΚΑΙ ΑΣ ΚΑΩ...

ΜΟΝΟ ΑΠ' ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΟΥ ΝΑ' ΝΑΙ...


01...

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

02...


ΚΟΥΤΑΚΙΑ...ΚΟΥΤΑΚΙΑ...ΚΟΥΤΑΚΙΑ...

ΚΟΥΤΑΚΙΑ...ΚΟΥΤΑΚΙΑ...ΚΟΥΤΑΚΙΑ...

ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΘΕΝΑ ΚΑΤΙ ΝΑ 'ΧΕΙ ΜΕΣΑ...

ΧΑΜΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ...

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

03...

οι ιδέες έχουν στερέψει...

οι φίλοι δε μου φτάνουν...

κι οι αγάπες δεν υπάρχουν πιά...

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

ΚΑΤΙ ΦΤΑΙΕΙ...


Υπάρχουν μέρες...

που κάτι μας φταίει...

μα όσο κι αν ψάξουμε...

δεν μπορούμε να βρούμε τι...

αν και κατα βάθος...

όλοι μας γνωρίζουμε...

απλά δεν θέλουμε να το δούμε...

γιατί αυτό που βλέπουμε...

είναι ο ίδιος μας ο εαυτός...

που φταίει πάντα...

04...


Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ...

ΚΑΘΕΝΑΣ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ...

ΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΑΤΙΑ...

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

05...


Σου δίνω πίσω τον χώρο που σου στέρησα...

και τον χρόνο που χρειαζόσουν...

σου δίνω το χέρι μου να πιαστείς όταν το θελήσεις...

και τον ώμο μου να ακουμπήσεις όταν το νοιώσεις...

σου δίνω, χωρίς να περιμένω τίποτα...

παρα μόνο το χαμογελό σου όταν με κοιτάζεις...

μ' αυτό το βλέμμα σου που λάτρεψα...


Δεν περιμένω τίποτα...

απλά περιμένω...

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

06...



απλά χαμογέλα...

ένα χαμόγελο ομορφαίνει εσένα...

και τον κόσμο όλο...

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

07...

Π Ε Ι Ρ Α Μ Α Τ Ι Σ Μ Ο Ι . . .