θέλω να γράψω.
Το έχω ανάγκη.
Απόψε.
Σκέψεις.
Τόσες πολλές, τόσο μεγάλες, τόσο δυνατές.
Διογκωμένα συναισθήματα, υπερβολικά, τεράστια, απόλυτα.
Κλεισμένος εδώ μέσα, προσπαθώ να αυτοπαρηγορηθώ.
Να με πείσω οτι μιά κακιά στιγμή δεν είναι το τέλος του κόσμου.
Το ξέρω, καταβάθος γνωρίζω οτι η επόμενη φορά θα είναι υπέροχη, όπως ήσουν και συ.
Και επίσης οτι η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο υπέροχη.
Είμαι σχεδόν σίγουρος.
Έτσι θα γίνει...
1 σχόλιο:
κι εγώ. μα δε με πείθω τόσο καλά όσο εσύ.
Δημοσίευση σχολίου