Το μπαρ ήταν άδειο. Το μπουκάλι γεμάτο.
Αναμνήσεις, ιστορίες και σκόρπια λόγια από έξι στόματα που συνέχιζαν να καταπίνουν το Jameson γουλιά γουλιά.
Το μπαρ γέμισε. Το μπουκάλι άδειασε και ένα καινούριο πήρε τη θέση του.
Στο λευκό πανί του τοίχου οι ροκ στάρς συνέχιζαν να παρελαύνουν ακάθεκτοι. Παλιοί ήχοι, παλιοί στίχοι, ξεχασμένα από καιρό λόγια και στιγμές. Άλλες ζωές, άλλων ζωές, δικές μας ζωές.
Η σκηνή της μνήμης άνοιξε και τα θεατρικά ξεκίνησαν να παίζονται με πρωταγωνιστές εμάς και τόσους άλλους, που εδώ και χρόνια τώρα έχουν περάσει στη λήθη. Όλα ζωντάνεψαν μπροστά μας, πήδηξαν απ' την μικρή ξύλινη σκηνή και ήρθαν κοντά μας. Κάθησαν πλάι μας πάνω στις ξύλινες καρέκλες και έγιναν κομμάτι της παρέας μας. Κομμάτι κομμάτι, το πάζλ συμπληρώθηκε, η εικόνα καθάρισε και όλα φάνηκαν για λίγο σαν να ήταν ίδια με τότε.
Ομως δεν ήταν...
