ΧΙΟΝΟΔΡΟΜΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΦΑΛΑΚΡΟΥ ΔΡΑΜΑΣ

ΟΧΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΣΚΙ.
ΟΥΤΕ ΠΗΓΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ.
ΕΚΔΡΟΜΗ ΠΗΓΑ ΜΕ ΠΑΡΕΑ.
ΓΙΑ ΒΟΛΤΑ ΚΑΙ ΚΑΦΕ.
ΚΑΙ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ.
ΦΡΕΣΚΙΕΣ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ...

ΑΓΝΩΣΤΟ...

Φοβάσαι…
Το ξέρω…
Κι εγώ φοβάμαι…
Μπροστά στο άγνωστο όλοι φοβόμαστε….
Και ιδιαίτερα αν απ’ αυτό το άγνωστο εξαρτάται η υπόλοιπη ζωή μας…

Υπομονή, ελπίδα, και θετική σκέψη…

Και το καλύτερο που άκουσα σήμερα…

Όσο περισσότερο η λύπη και η στενοχώρια σκάψει μέσα μας, τόσο περισσότερο χώρο θα βρει η χαρά για να φωλιάσει….

Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια, απλά ελπίζω να είναι…

KEEP BLOGGING...

ΔΙΑΒΑΣΑ ΑΧΟΡΤΑΓΑ ΦΡΑΣΕΙΣ…
ΒΟΥΤΗΞΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΛΕΞΕΙΣ...
ΓΡΑΜΜΑΤΑ ΒΟΥΛΙΑΞΑΝ ΣΤΙΣ ΚΟΡΕΣ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ ΜΟΥ...
ΙΔΕΕΣ ΤΡΥΠΩΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ…
ΚΟΛΥΜΠΗΣΑ ΣΕ ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΛΛΩΝ…
ΕΝΟΙΩΣΑ ΠΛΑΙ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΥΡΑ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥΣ…
ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑ ΤΗΝ ΜΟΡΦΗ ΤΟΥΣ…
ΑΝΟΙΞΑ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥΣ…
ΚΟΙΤΑΞΑ…
ΞΑΝΑΚΟΙΤΑΞΑ…
ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΔΑ…
ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΚΕΡΣΟΡΑ ΝΑ ΑΝΑΒΟΣΒΗΝΕΙ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΓΡΑΦΑ…
ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΣΙΩΠΗ…

ΓΑΜΩΤΟ ΠΑΛΙ ΠΗΓΕ 2:00…

ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΔΟΥΛΕΥΩ…

ΤΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ...

Πέρασαν περίπου 8 μήνες από εκείνη τη βραδιά που βγήκαμε στο σ’ εκείνο το μπαράκι στην κοιλάδα. Εγώ, αυτή κι ο κολλητός μου. Απόψε θα γνωρίσεις τη Λία, μου είχε πεί από νωρίς. Και την γνώρισα. Την συμπάθησα αμέσως. Όμορφη, έξυπνη, άνετη και φιλική. Άλλωστε γνωρίζοντας το γούστο του κολλητού μου, κάτι τέτοιο περίμενα. Και δεν με απογοήτευσε.
Εκείνο το βράδυ περάσαμε όμορφα. Ήπιαμε, μιλήσαμε, γελάσαμε, συζητήσαμε. Έμαθα πράγματα για αυτήν, για τη σχέση της με τον φίλο μου, και για τα μελλοντικά τους σχέδια.

Όμως ήξερα τον κολλητό μου και την αδυναμία του να μείνει σε μια σχέση για πολύ καιρό, αφού ήταν φανατικός εργένης.
«παντρέψου να γίνεις άνθρωπος» τον πείραζα, κι εκείνος μου απαντούσε: «αυτά τα πράματα είναι για εσάς, εγώ έχω ακόμα πολλά να κάνω»…

Από την άλλη έβλεπα ότι η Λία ασκούσε μια περίεργη επίδραση πάνω του και τον έκανε να βγάζει μια εικόνα που δεν είχα ξαναδεί χωρίς όμως να μπορώ να εξηγήσω τι ήταν αυτό.
Και κάπου εκεί μεταξύ τρίτης και τέταρτης βότκας και την ώρα που ο κολλητός μου έλειπε στην τουαλέτα έφτασε η συζήτηση στο κρίσιμο ερώτημα: πόσο μπορεί μια γυναίκα να αλλάξει έναν άνδρα; και μια που μιλούσαμε για τον συγκεκριμένο άνδρα, πόσο θα μπορούσε αυτή να αλλάξει τον κολλητό μου;
Εγώ που ήξερα καλά τον φίλο μου, το πείσμα του, την τρέλα του, την αγάπη του στην ελευθερία, και την αδυναμία του να εγκλωβιστεί στα πρέπει και τις υποχρεώσεις μιάς σχέσεις αντέδρασα.
«αποκλείεται να αλλάξει, καμιά γυναίκα δεν θα μπορέσει να το κάνει αυτό» επέμενα.
«βάζεις ένα στοίχημα ότι μέχρι τέλος του χρόνου θα βλέπεις τον φίλο σου και δεν θα τον αναγνωρίζεις;» με προκάλεσε.
«ότι στοίχημα θες» απάντησα, σίγουρος ότι το είχα ήδη κερδίσει.

Το στοίχημα ορίστηκε ως εξής: όποιος έχανε θα πλήρωνε στον άλλο ένα τατουάζ που θέλαμε και οι δυο να χτυπήσουμε.

Από εκείνο το βράδυ πέρασε αρκετός καιρός. Βγήκαμε κι άλλες φορές οι τρείς μας, και απ’ ότι φαινόταν ο φίλος μου και η Λία τα πήγαιναν πολύ καλά. Ο καιρός περνούσε και το στοίχημα είχε ξεχαστεί. Όμως κάτι άλλαζε…

Στις αρχές πειράζοντας τον, όταν του έλεγα ότι θα γίνω κουμπάρος, γελούσε και μου απαντούσε ότι μάλλον θα μείνω με την όρεξη, αργότερα ότι θα το σκεφτεί , ενώ τελευταία δεν απαντούσε καθόλου. Μάλιστα τους τελευταίους μήνες τον έβλεπα όλο και πιο σκεπτικό σαν κάτι να τον απασχολούσε, δεν ήθελε να βγαίνει όπως παλιά και όταν πλέον η συζήτηση έφτανε στη σχέση του με τη Λία, μου έλεγε ότι είναι η ιδανική κοπέλα για σύζυγος και μητέρα, και ότι αν αποφάσιζε να παντρευτεί μια τέτοια γυναίκα θα ήθελε…

Άρχισα να αναρωτιέμαι που πήγε ο φανατικός εργένης που γνώριζα, αυτός που μισούσε τη «σκλαβιά» του γάμου, και όλα τα παρελκυόμενα.

Τον τελευταίο μήνα τον έχασα. Λίγο η δουλειά μου παραπάνω, λίγο η δικιά του δεν βρεθήκαμε και πολλές φορές αν και μιλούσαμε στο τηλέφωνο σχεδόν καθημερινά. Μου έλεγε ότι έπρεπε να πάρει αποφάσεις, ότι η σχέση του με τη Λία έφτασε σε εκείνο το σημείο όπου έπρεπε ή να προχωρήσει παρακάτω ή να χωρίσει.

Ζοριζόταν. Μέσα του συγκρούονταν δυο διαφορετικά πρόσωπα.
«πως θα καταφέρω να δαμάσω τον εαυτό μου:» με ρωτούσε «φοβάμαι μήπως δεν τα καταφέρω»…

Από τη μια είχε βρει αυτό που έψαχνε, από την άλλη δεν ήθελε να αφήσει αυτό που είχε…

Πέρασε μια βδομάδα από την τελευταία φορά που βγήκαμε μαζί…

Το τηλέφωνο χτύπησε πριν από μία ώρα. Στην γραμμή ακούστηκε η φωνή του φίλου μου.
«το άλλο Σάββατο τι κάνεις;» με ρώτησε.
«δεν έχω κανονίσει κάτι» του απάντησα, «έχεις κάτι καλό να προτείνεις;»
«ναι έχω» μου απάντησε.
Περίμενα να ακούσω τη συνέχεια, ενώ προσπαθούσα να μαντέψω τι μπορεί έχει να μου πει. Σ’ ότι σκέφτηκα έπεσα έξω.
Μια άλλη φωνή συνέχισε εκεί απ’ όπου ο φίλος μου σταμάτησε. Φωνή γνώστή, γυναικεία.
«το άλλο Σάββατο αρραβωνιαζόμαστε, και θέλουμε να έρθεις στους αρραβώνες» μου απάντησε η φωνή της Λίας.

Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να συνειδητοποιήσω αυτό που μόλις άκουσα, και η φωνή του κολλητού μου ακούστηκε πάλι.
«φίλε λύγισα, το κάστρο έπεσε» μου αποκρίθηκε χαριτολογώντας.
«επιτέλους να γίνεις και συ άνθρωπος» του απάντησα γελώντας.
«συγχαρητήρια παιδιά»…

Χάρηκα πολύ μετά από αυτό το τηλεφώνημα.

Ίσως γιατί άκουσα το φίλο μου για πρώτη φορά να μιλάει με τόσο ενθουσιασμό για μια γυναίκα
Ίσως γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι ταιριάζουν μεταξύ τους.
Ίσως γιατί μ’ αρέσει οι ιστορίες να τελειώνουν όπως στις ελληνικές ταινίες με το παλικάρι να παντρεύεται την εκλεκτή της καρδιάς του.
Ίσως γιατί κατά βάθος είμαι ρομαντικός. (αν και ποτέ δεν το παραδέχομαι)

Πάντως το στοίχημα το έχασα…
Χαλάλι όμως…

MUSE - Starlight

ΩΡΑΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ...

ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΜΠΑΘΟΥΜΕ Ή ΑΝΤΙΠΑΘΟΥΜΕ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΦΤΙΑΧΝΟΥΝ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ Ή ΜΑΣ ΤΗ ΧΑΛΑΝΕ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΦΗΝΟΥΝ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ Ή ΜΑΣ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΤΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ, ΠΟΥ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ Ή ΔΙΑΦΩΝΟΥΜΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ.
ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΤΗ ΖΩΗ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΘΑ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ, ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ.
ΚΙ ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΑ.
ΜΕΣΑ Σ' ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΑΞΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΝΕΑ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΑΔΙΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ ΤΟΠΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΑΝ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΤΟΥΣ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ, ΑΚΑΤΕΡΓΑΣΤΟΥΣ, ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥΣ ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΔΙΝΟΥΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΑΣ, ΣΥΜΠΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΛΟΣΥΝΗΣ ΣΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΟΡΦΩΜΕΝΟΥΣ ΜΕ ΠΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΓΑΜΗΝΕΣ.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΟΝΤΑ ΤΟΥΣ ΑΠΛΑ ΓΙΑΤΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ ΝΟΙΩΘΟΥΜΕ ΚΑΛΑ.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΩΡΑΙΟΥΣ ΠΟΥ Η ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΝΑ ΘΕΙΟ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΜΑΣ.

ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΑΠΛΑ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...

ΕΙΝΑΙ ΤΡΕΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΣ...

ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟI ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ;

ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ.
ΦΥΓΑΝΕ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΙ.
ΒΕΒΑΙΑ ΠΟΛΛΟΙ, ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ, ΕΧΟΥΝ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΜΕΝΟΥΝ ΕΔΩ ΠΑΝΩ ΟΛΟ ΤΟ ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΤΑΛΑΙΠΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΟΡΟΙΔΕΥΟΥΝ.
ΤΩΡΑ ΘΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΤΕ ΠΩΣ ΤΟ ΞΕΡΩ...
ΕΙΧΑ ΣΤΡΙΜΩΞΕΙ ΚΑΠΟΤΕ ΕΝΑΝ ΜΙΚΡΟ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΟΥΡΝΟ ΤΗΣ ΚΟΥΖΙΝΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΦΥΓΕΙ ΜΟΥ ΤΟ ΣΚΑΣΕ ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: "ΜΕΤΑΜΦΙΕΖΟΝΤΑΙ", ΜΟΥ ΕΙΠΕ "ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΣΕ ΤΙ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ ΛΕΝΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ" ΜΟΥ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΗΚΕ ΨΥΘΙΡΙΣΤΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΕ "ΠΑΝΤΩΣ ΑΠΟ ΟΤΙ ΑΚΟΥΓΕΤΕ ΕΚΕΙ ΚΑΤΩ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΛΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ, ΑΦΟΥ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΜΕ ΝΑ ΠΡΙΟΝΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΡΜΟ ΤΗΣ ΓΗΣ, ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΟΥΝ ΜΑΣ ΛΕΝΕ, ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΧΡΟΝΟΥ, ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΟΥΡΑΖΟΜΑΣΤΕ;"
ΤΟΤΕ ΔΕΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΨΑ, ΜΟΥ ΦΑΝΗΚΕ ΠΑΡΑΜΥΘΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ.
ΟΣΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΟΜΩΣ ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΟΤΕΡΟ ΜΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΟΤΙ Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ.
ΣΧΕΔΟΝ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΩ...

KISS ME...

ΣΩΣΤΕ ΤΑ ΔΑΣΗ...

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΦΙΛΟΙ,


ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΜΗΝΥΜΑ ΟΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ !!!


Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ !!!!



Όπως ανάφεραν προχθές οι ειδήσεις, η ΕΕ εξέδωσε ένα ψήφισμα για όλες τις μεσογειακές χώρες που επλήγησαν από φωτιές,
να δεσμευτούν ότι τα δάση που κάηκαν θα ξαναγίνουν δάση, διότι αυτό αφορά
ΟΛΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ.
Το ψήφισμα υπεγράφη από τις αντιπροσωπείες όλων των Μεσογειακών χωρών ( Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, Πορτογαλία) και όλων των παρατάξεων... εκτός μίας:

Ο κ. Ρουσόπουλος είπε ως δικαιολογία ότι αυτό είναι παρέμβαση στο Σύνταγμα της Χώρας
βλέπε Aρθρο 24, περί 'δασικών εκτάσεων και δασών' !!...

Εκτός, αυτού, προχτές οι ειδήσεις ακόμα και των κρατικών καναλιών - αναφέραν οτι 2.000 και πλέον στρέμματα στη Ζαχάρω 'παραχωρήθηκαν για ήπια τουριστική ανάπτυξη' σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα.

Οφείλουμε να δείξουμε σε όλα τα κόμματα οτι δεν είμαστε σύμφωνοι και οτι δεν αδιαφορούμε: υπογράψτε το petition για την προστασία των δασών. Οι τωρινές 80.000 υπογραφές είναι πάρα πολύ λίγες - οφείλουμε να τις κάνουμε 2.000.000 , αφού η αίτηση αυτή θα σταλεί στη Βουλή, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αλλά και στον ΟΗΕ.



Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ!

Υπογράψτε εδώ! http://whispering-planet.blogspot.com/

2008 ... ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

More GRAPHICS...