ΠΟΡΤΕΣ ΚΛΕΙΔΩΜΕΝΕΣ...

Ο ΤΖΙΜΗΣ...

Τακτοποιούσα τα κιβώτια με τα τρόφιμα πάνω στις παλέτες. Τα στοίβαζα ασφυκτικά το ένα πάνω στ’ άλλο, στρατιωτικά στοιχισμένα, σε στοίβες των 10, 15, και 20 κιβωτίων. Το ραδιόφωνο συντονισμένο σε ένα τοπικό σταθμό να παίζει σύγχρονα σουξεδάκια του κώλου και εγώ, να προτιμώ να τα ακούω, προκειμένου να διακόψω τη δουλειά μου για να πάω να τον αλλάξω.

Η πόρτα της αποθήκης άνοιξε και μια πελώρια σκιά εμφανίστηκε πάνω στο λείο, τσιμεντένιο, γκρίζο πάτωμα. Γύρισα το κεφάλι μου και τον είδα. Στην αρχή σαν μια μαύρη σκιά ανάμεσα στις γραμμές της πόρτας καθώς το φως του ήλιου έπεφτε στα μάτια μου, και κατόπιν άρχισαν να ξεκαθαρίζουν οι λεπτομέρειες των χαρακτηριστικών του, καθώς με μια μεγάλη δρασκελιά βρέθηκε μέσα στην αποθήκη.

Ήταν ψηλός, πολύ ψηλότερος από μένα και τα χέρια του κρέμονταν άχαρα σχεδόν μέχρι τα γόνατα του. Δύο τεράστια χέρια με υπερβολικά μεγάλες παλάμες που θύμιζαν κουπιά και ήταν ασορτί με το επίσης δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι του, πάνω στο οποίο ήταν στηριγμένο ένα ζευγάρι μαύρα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας. Για λίγα δευτερόλεπτα στάθηκα ακίνητος και τον κοιτούσα. Αμέσως μετά του άπλωσα το χέρι για μια αναγνωριστική χειραψία, στη διάρκεια της οποίας η παλάμη μου εξαφανίστηκε μέσα στη δική του.

«Εσύ είσαι ο Δημήτρης;» τον ρώτησα γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απάντηση.
Μου απάντησε με όλο το ονοματεπώνυμο και συνέχισε με τα στοιχεία του βιογραφικού του. Παντρεμένος, χωρισμένος, με γυναίκα και παιδιά στη Γερμανία, ενώ αυτός ξαναγύρισε στην Ελλάδα για μια νέα αρχή. Έψαχνε δουλειά εδώ και αρκετό καιρό και τα μάτια του έλαμψαν όταν από την πρώτη μας κιόλας συνάντηση του ανακοίνωσα ότι από την επόμενη μέρα μπορεί να ξεκινήσει. Μάλιστα την ώρα που έφευγε μου φάνηκε ότι ψήλωσε ακόμα περισσότερο…

Με το Δημήτρη συνεργαστήκαμε άψογα . Ήταν φιλότιμος, εργατικός και υπάκουος στην δουλειά του και μάθαινε γρήγορα. Ποτέ δεν γίναμε φιλαράκια όμως στην σχέση μας μέσα στη δουλειά πάντα υπήρχε μια φιλική ατμόσφαιρα. Εγώ τον φώναζα πλέον Τζίμη, όπως μου είχε πει ότι τον αποκαλούσαν οι φίλοι του κι αυτό το χαίρονταν ιδιαίτερα. Έτσι πέρασαν σχεδόν οκτώ μήνες μέχρι που η εταιρία αποφάσισε ότι δεν μπορούσε να τον κρατήσει άλλο, και εκεί χωρίσαμε…

Πέρασε ο καιρός και με τον Τζίμη βρισκόμασταν μόνο τυχαία στο δρόμο, ή στέλναμε χαιρετισμούς ο ένας στον άλλο μέσω κοινών γνωστών. Κάποιες φορές έτυχε να περάσει και απ’ το σπίτι για ένα γρήγορο καφεδάκι. Είχε βρει καινούρια δουλειά και η ζωή του άρχισε να μπαίνει σε μια σειρά, όπως μου είχε πει στο τελευταίο γρήγορο καφεδάκι που είχαμε πιει….

Είχα να τον δω πάνω από τρεις μήνες και επίσης να μάθω νέα του από κάποιον γνωστό του και τα τελευταία νέα που ήρθαν στα αυτιά μου δεν ήταν καθόλου ευχάριστα. Ο Τζίμης είχε ένα ατύχημα με το αυτοκίνητο, ήταν στην εντατική εδώ και ένα μήνα, όμως η κατάσταση του βελτιωνόταν συνεχώς.
«Όταν θα βγει θα πάω να τον δω», είπα στο φίλο του που μου είπε τα νέα και έστειλα τις ευχές μου για γρήγορη ανάρρωση…

Ποτέ δεν πήγα να τον δω.
Ο Τζίμης δεν βγήκε ποτέ από την εντατική.
Έπαθε σηψαιμία και άφησε την τελευταία του πνοή εκεί.
Έτσι ξαφνικά.
Φήμες λέγανε για λάθος των γιατρών…ποιος ξέρει άραγε…και τι σημασία έχει πια….

Ο Τζίμης δεν πρόλαβε να βάλει τη ζωή του στη σειρά…

Ούτε πρόλαβε να κάνει μια νέα αρχή που τόσο επιθυμούσε…

Και καμιά παλάμη δεν θα εξαφανιστεί ξανά μέσα στις πελώριες δικές του…


Και γω δεν ξέρω γιατί τα θυμήθηκα αυτά απόψε….

Ούτε γιατί τα έγραψα όλα αυτά…

Απλά τα θυμήθηκα…

Απλά τα έγραψα…

Έτσι χωρίς αιτία….

BAD TIME...

θέλω να γράψω.

Το έχω ανάγκη.

Απόψε.

Σκέψεις.

Τόσες πολλές, τόσο μεγάλες, τόσο δυνατές.

Διογκωμένα συναισθήματα, υπερβολικά, τεράστια, απόλυτα.

Κλεισμένος εδώ μέσα, προσπαθώ να αυτοπαρηγορηθώ.

Να με πείσω οτι μιά κακιά στιγμή δεν είναι το τέλος του κόσμου.

Το ξέρω, καταβάθος γνωρίζω οτι η επόμενη φορά θα είναι υπέροχη, όπως ήσουν και συ.

Και επίσης οτι η συνέχεια θα είναι ακόμη πιο υπέροχη.

Είμαι σχεδόν σίγουρος.

Έτσι θα γίνει...

ΕΝΘΥΜΙΟΝ...ΤΟΥ PHOTOSCAPE...

ΙΣΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΦΗΜΙΣΜΕΝΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑΣ ΦΩΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ PHOTOSHOP...

ΟΜΩΣ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΙΟ ΕΥΧΡΗΣΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ PHOTOSCAPE...

ΘΑ ΤΟ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΟ http://download.cnet.com/windows/ ΕΝΤΕΛΩΣ ΔΩΡΕΑΝ...