ΟΝΕΙΡΟΠΑΓΙΔΑ...

Στεκόμουν μπροστά στον καθρέφτη. Γύρω μου σκοτάδι πυκνό. Εγώ, ο καθρέφτης και το ειδωλό μου. Μόνοι. Δέ μου φαινόταν τίποτε παράξενο, ούτε το σκοτάδι ούτε το ειδωλό μου που άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα. Χωρίς την παραμικρή δική μου κίνηση, αυτό πλησίασε πιό κοντά και με κοίταξε θυμωμένα στα μάτια, σα να μην ήταν καθρέφτης αυτό αναμεσά μας άλλα ένα απλό γυαλί, ένα παράθυρο που από την άλλη του μερια με κοίταζε ο εαυτός μου.

Το βλέμμα του άγριο και απειλητικό, προσπαθούσε κάτι να μου πει.

Ίσως να πέρασαν λεπτά, ίσως και ώρες, δεν έχει σημασία, γιατί ο χρόνος δεν υπήρχε. Το μόνο που υπήρχε ήμουν εγώ και το αυθάδες, ανεξάρτητο, θυμωμένο είδωλό μου, που με κοιταζε ακόμα. Το βλέμα του έγινε σκοτεινό και οι κόρες των ματιών του διαστάλθηκαν τόσο ωστε όλο το μάτι του μεταμορφώθηκε σε μιά σκοτεινή μαύρη τρύπα. Μιά μάυρη τρύπα που μέχρι να το καταλάβω με είχε ρουφήξει μέσα της.

Βρέθηκα μέσα σ' ένα άδειο δωμάτιο, μόνος, καθισμένος σε μιά παλιά ξύλινη καρέκλα που έτριζε με την παραμικρή μου κίνηση. Σηκώθηκα και κοίταξα τριγύρω. Ένα άδειο λευκό δωμάτιο, χωρίς παράθυρα, χωρίς πόρτες, χωρίς καμιά διέξοδο.
"Μα πως θα βγω απο εδώ;" σκέφτηκα και πριν προλάβω να τελειώσω τη σκέψη μου είδα στον απέναντι τοίχο, μιά μικρή ξύλινη λευκη πόρτα, που δεν είχα παρατηρήσει πριν.
"Απο δω θα φύγω" ψιθύρισα και βημάτησα προς αυτή, όμως πριν προλάβω να φτάσω, η πόρτα άνοιξε και ένα ανθρώπινο περίγραμα φάνηκε μέσα της.

Τώρα βρισκόμουν καθισμένος πάλι στην ξύλινη παλιά καρέκλα και απέναντί μου ακριβώς σε μιά ολόιδια καθόταν αυτός. Τον αισθανόμουν τόσο οικείο, παρόλο που δεν τον ήξερα, δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ μου.
"Καλώς ήρθες" μου είπε, χαμογέλασε και συνέχισε, "ξέρω θα αναρωτιέσαι που βρίσκεσαι και ποιός είμαι εγώ, όμως ένα να ξέρεις, δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα από μένα"
"Μα δεν σε φοβάμαι" του απάντησα αμέσως χωρίς να προλάβει να τελειώσει τη φράση του.
"Χμ, και βέβαια δε με φοβάσαι, πως θα μπορούσες άλλωστε να φοβάσαι τον ίδιο σου τον εαυτό;"

Αν και ο χρόνος δεν υπήρχε σε εκείνο το δωμάτιο η αίσθηση που είχα ήταν οτι βρισκόμουν εκεί μέσα για μέρες. Καθισμένος απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό, να τα λέμε σαν δυό καλά φιλαράκια, να ρωτάω και να απαντάει, να ρωτάει και να απαντώ, πάντα αλήθεια, γιατί στον ίδιο μας τον εαυτό μόνο αλήθειες μπορούμε να πούμε, αλήθειες που ξέρουμε, αλήθειες που πονάνε, αλήθειες που είναι μόνο δικές μας, αλήθειες του εαυτού μας, αλήθειες από το παρελθόν, αλήθειες για το μέλλον.

"Μόνο εμένα πρέπει να ρωτάς, κανέναν άλλο, μόνο εγώ ξέρω τι πρέπει να κάνεις για να είσαι πάντα καλά" μου αποκρίθηκε λίγο πριν σηκωθεί από την καρέκλα του.
"Και που θα σε βρίσκω όταν σε χρειάζομαι;" τον ρώτησα με αφέλεια.
Σηκώθηκε απ' την καρέκλα του, μ' έπιασε απ' το χέρι και κοιτώντας με στά μάτια μου αποκρίθηκε "μα μην ξεχνας αγαπητέ μου, πως εγω και συ είμαστε το ίδιο, κατοικούμε στο ίδιο κορμί, κυκλοφορούμε πάντα μαζί, έχουμε τους ίδιους φίλους, τις ίδιες αγάπες, τα ίδια όνειρα, τους ίδιους εφιάλτες. Μη με παραμελείς άλλο, να μ' αγαπάς γιατί πρέπει να ξέρεις πως κανείς δε σ' αγαπάει περισότερο από μένα"
Ένα αδιόρατο χαμόγελο μου φάνηκε πως σχηματίστηκε στα χείλη του, λίγο πρίν ξαναγίνει το ανθρώπινο περίγραμμα και χαθεί πίσω από την λευκή ξύλινη πόρτα.

Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα παρόλη την παγωνιά που επικρατούσε στο δωμάτιο. Σάρωσα με τα μάτια μου το χώρο ώσπου να καταλάβω που βρισκόμουν. Απ' το παράθυρο δίπλα μου οι πρώτες πρωινές ηλιαχτίδες γλυστρούσαν μέσα απ' τις γρύλιες και έπεφταν πάνω στον απέναντι τοίχο. Έμεινα για λίγο εκεί, ακίνητος, να σκέφτομαι, να προσπαθώ να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια το όνειρο που μόλις τέλειωσε χωρίς καμιά απολύτως επιτυχία.

Δεν κατάφερα να θυμηθώ τι είχα κουβεντιάσει με τον εαυτό μου. Ούτε τι συμβουλές μου έδωσε. Όμως κατάφερα να τον ξαναβάλω στη ζωή μου, να μην τον παραμελώ και να τον αγαπάω. Και τότε ένοιωσα ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη μου και να μένει εκεί μόνιμα, μέχρι και σήμερα.

Και κατάλαβα οτι μόνο έτσι μπορείς να αγαπήσεις πραγματικά τους άλλους...

μόνο όταν πρώτα αγαπήσεις τον εαυτό σου...