Βλέπω τον ήλιο να ανατέλλει, είναι αυτός που περιμένω να με ζεστάνει, αυτός που ξέρω σίγουρα ότι θα υψωθεί πίσω από τη γκρίζα βουνοκορφή που τον κρατά κρυμμένο…
Περιμένω να τον δω να υψώνετε και να ρίχνει τις αχτίδες του πάνω μου, να τις νοιώθω στο κορμί μου όχι μόνο σαν ζεστασιά αλλά και σαν χάδι και κατόπιν να μένει εκεί ψηλά για πάντα…
Να μην ξαναβουτήξει πίσω από γκρίζες κορυφές, ούτε μέσα σε θολά ποτάμια και αγριεμένες θάλασσες…
Να μείνει εκεί ψηλά, πάντα ζεστός περήφανος και γελαστός, κι ας μην μπορώ να τον κοιτάξω στα μάτια, εγώ θα ξέρω ότι δεν δακρύζουν πια…
Θα τον θέλουν κι άλλοι τον ήλιο μου, μα μόνο την ζέστη του θα μπορούν να πάρουν γιατί το χάδι του μόνο σε μένα θα το χαρίζει…
Και θα τον κοιτάζω κατάματα, συνέχεια μέχρι να μην μπορώ να δω το φως του, γιατι το φως του θα ναι παντού…
Το φως του ήλιου μου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου