Το ακούσαμε κι αυτό. Ψάχνουν να βρουν τη διαδρομή των χρημάτων που (λα)δόθηκαν από τη siemens για να τυγχάνουν «ιδιαίτερη μεταχείριση» στους ολυμπιακούς του 2004.
Μα γιατί βρε παιδιά. Δε χρειάζεται να βρείτε τη διαδρομή. Δε μας ενδιαφέρει η διαδρομή. Οι τελικοί αποδέκτες μας ενδιαφέρουν. Και ποιοι είναι αυτοί; Ας το δούμε λογικά το πράγμα…
Σε όλα τις μεγάλες συμφωνίες συνεργασίας υπογράφονται συμβόλαια. Χαρτιά που καθορίζουν τις ποσότητες, τα προϊόντα, τις τιμές, τον χρόνο παράδοσης και άλλες λεπτομέρειες της συμφωνίας.
Και σε όλα τα συμβόλαια κάποιοι παίρνουν τις αποφάσεις για όλα τα παραπάνω και επικυρώνουν τις συμφωνίες με τις υπογραφές τους.
Και σκέφτομαι εγώ σαν ένας απλός πολίτης που δεν γνωρίζω και πολλά πράγματα περί του θέματος.
Γιατί δεν ξεκινάνε από το τέλος; γιατί δεν ξεκινάνε από τις υπογραφές;
Γιατί δεν ξεκινάνε από αυτούς που αποφάσισαν ποιες εταιρίες θα αναλάβουν τι;
Τι ποιο λογικό να λαδωθεί αυτός που θα υπογράψει το συμβόλαιο;
Τι ποιο λογικό να λαδωθεί αυτός που θα προωθήσει την εταιρία;
Στο νοσοκομείο το φακελάκι το παίρνει ο γιατρός που θα σε εγχειρίσει.
Στην πολεοδομία αυτός που θα σου βγάλει την άδεια για το αυθαίρετο
Στην εφορία αυτός που θα σου κλείσει τα βιβλία..
Η κοινή λογική μας οδηγεί στους τελικούς αποδέκτες.
Γιατί δεν ξεκινάμε απ’ αυτούς λοιπόν;
Γιατί δεν ξεκινάμε από το τέρμα της διαδρομής που θα μας οδηγήσει γρηγορότερα στο τέλος;
Μήπως γιατί δεν θέλουμε να φτάσουμε στο τέλος;
Γιατί ο μόνος τρόπος για να μη φτάσεις στο τέλος είναι ή να μην ξεκινήσεις ποτέ ή να χαθείς στο δρόμο.
Και όσο πιο μακρύς ο δρόμος τόσο πιο εύκολα μπορείς να χαθείς ιδιαίτερα αν το θέλεις.
Μήπως το θέλουν;
Λέω μήπως…
Αθώες ερωτήσεις σε πονηρές απαντήσεις….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου