ΜΕΡΕΣ...

ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ...
ΤΡΕΧΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΙΣ ΠΡΟΛΑΒΩ...
ΤΡΕΧΩ ΚΙ ΕΓΩ ΞΟΠΙΣΩ ΤΟΥΣ, ΜΑΤΑΙΑ, ΜΕ ΠΡΟΣΠΕΡΝΟΥΝ ΚΑΙ ΓΕΛΑΝΕ...
ΚΑΤΙ ΜΟΥ ΦΩΝΑΖΟΥΝ ΜΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΤΙ.
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΤΑΝΟΥΝ ΞΕΝΑ ΣΤΑ ΑΥΤΙΑ ΜΟΥ...
ΜΕ ΧΑΙΡΕΤΑΝΕ Ή ΜΕ ΚΟ0ΡΟΙΔΕΥΟΥΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΗΜΑΣΙΑ...
ΑΡΑΓΕ ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΟΛΗ ΑΥΤΗ Η ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΗ ΣΙΩΠΗ ΓΥΡΩ ΜΑΣ?
ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΣΙΩΠΕΣ, ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΥΓΟΥΝ, ΕΝΑΛΛΑΣΣΟΝΤΑΙ ΜΕ ΛΟΓΙΑ, ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ, ΚΑΙ ΞΑΝΑ, ΚΑΙ ΞΑΝΑ...
ΕΝΑ ΑΕΝΑΟ ΓΑΙΤΑΝΑΚΙ ΜΕΣΑ ΣΟΥ, ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΜΕΣΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΠΟΘΕΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΝΑΛΩΝΕΤΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ...
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΕΡΝΟΥΝ...