Με τον Π. ήμασταν συμμαθητές από το δημοτικό, δεν ήμασταν ποτέ φίλοι και δεν κάναμε ποτέ παρέα. Απλά γνωριζόμασταν. Ήσυχος, χαμηλών τόνων περνούσε σχεδόν απαρατήρητος. Εγώ με τις δικές μου παρέες, αυτός με τις δικές του. Τα χρόνια πέρασαν και η μοναδικές μας συναντήσεις τυχαία στο δρόμο με ένα τυπικό γεια. Ο Π. παντρεύτηκε έκανε οικογένεια και απέκτησε και ένα παιδί. Αυτά που δεν κατάφερα να κάνω εγώ ακόμα αυτός τα είχε καταφέρει.
Δεν κάπνιζε δεν έπινε δεν έκανε καταχρήσεις…Πραγματικά νομίζω ότι ήταν ευτυχισμένος. Και λέω «ήταν» γιατί ο Π δεν βρίσκεται πια ανάμεσα μας.
Έφυγε πριν λίγες μέρες για το μεγάλο ταξίδι. Αυτό που όλοι μας κάποια στιγμή θα κάνουμε… Απλώς ο Π το έκανε πολύ νωρίς
Ύστερα από μια πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο δεν κατάφερε να τον νικήσει.
Δεν πήγα να τον αποχαιρετήσω…
Του χρωστάω ένα αντίο… γι’ αυτό και του το στέλνω μ’ αυτό τον τρόπο.
Αντίο Π. Θα σε θυμάμαι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου