ΗΤΑΝ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ. ΣΕ ΛΙΓΟ ΘΑ ΕΜΠΑΙΝΕ ΜΕΣΑ. ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟ ΗΞΕΡΕ, ΕΓΩ ΟΧΙ. ΔΕ ΡΩΤΗΣΑ ΝΑ ΜΑΘΩ. «ΝΕΟΣ» ΣΚΕΦΤΗΚΑ «ΚΑΤΙ ΕΛΑΦΡΥ ΘΑ ‘ΝΑΙ».
ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΟΡΕΙΟ ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΕΚΕΙ. ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΘΑ ΑΦΗΝΕ ΤΟ ΜΙΣΟ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟ. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ…
ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΔΕΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΛΙΓΟ. ΙΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΤΟΥ. «Α ΝΑΙ ΞΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟΝ ΑΠΟ ‘ΚΕΙ», ΚΙ ΥΣΤΕΡΑ ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΤΟΝ ΕΙΔΑ ΞΑΝΑ ΚΑΘΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ. «ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΜΟΥ» ΜΟΥ ΕΙΠΕ. ΤΟΤΕ ΑΣΤΡΑΠΙΑΙΑ ΜΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠ’ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΕΝΑ ΡΗΤΟ. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ, ΙΣΩΣ ΑΠΟ ΠΡΟΑΙΣΘΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΠΟΥ ΔΕ ΓΝΩΡΙΖΑ. ΤΟ ΕΙΠΑ: «ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΜΟΥΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΩΣΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΔΙΑ». ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ ΠΑΡΑΞΕΝΑ. ΤΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΗΚΕ ΑΡΑΓΕ; ΔΕΝ ΜΙΛΗΣΕ ΟΥΤΕ ΕΙΧΕ ΤΗ ΔΙΑΘΕΣΗ. ΚΡΥΦΤΗΚΕ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΠΙΚΡΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ. ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ…
ΕΜΑΘΑ ΟΤΙ ΒΓΗΚΕ. ΤΟΝ ΦΕΡΑΝΕ ΣΤΟ ΘΑΛΑΜΟ. ΡΩΤΗΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ. «ΝΑΙ, ΤΟΝ ΦΕΡΑΝΕ» ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΚΑΙ ΧΑΜΗΛΩΣΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΣΑ ΝΑ ‘ΘΕΛΕ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ. ΔΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑ...
ΠΗΓΑ ΝΑ ΤΟΝ ΔΩ. ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΘΑΛΑΜΟ. ΑΥΤΟΣ ΜΟΝΟΣ. ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΞΑ. ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΝΟΙΞΑΝ ΔΙΑΠΛΑΤΑ. ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΟΡΜΙ ΜΟΥ ΠΑΓΩΣΑΝ. ΑΔΕΙΟ ΣΕΝΤΟΝΙ ΚΑΤΩ ΑΠ’ ΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ. ΓΥΡΙΣΕ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΙΤΑΞΕ. ΤΩΡΑ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΜΑΤΙΑ ΧΑΜΗΛΩΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥ.
«ΚΑΠΟΤΕ ΠΕΡΠΑΤΟΥΣΑ ΚΑΙ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΟΜΟΥΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΩΣΠΟΥ ΕΙΔΑ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΠΟΔΙΑ» ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΣΕ…
ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου