Σε ονειρεύτηκα... και φορουσες εκείνο το φουστάνι με το λουλουδένιο κέντημα και τα ραντάκια...ναι εκείνο που σε κάνει παιδί...το ίδιο παιδί που γίνεσαι όταν γελάς και με χτυπάς ελαφρά στον ώμο, οταν γέρνεις προς το μέρος μου...οταν κάνεις την δήθεν αδιάφορη...οταν παίζεις μαζί μου σα να μαστε φίλοι απο παλιά.
Σε ονειρεύτηκα...και μου μιλούσες για φωτογραφίες, για τη ζωή σου, για τους φόβους σου...πόσο σε λατρεύω όταν σε πιάνει αυτή η ακατάπαυστη φλυαρία...να τα πεις όλα με μια ανάσα...και να με κοιταζεις με ορθάνοιχτα τα μάτια...που μου 'ρχεται να βουτήξω μέσα τους και να χαθώ στα σκοτεινά νερά τους...κι αφού χορτάσω το σκοτάδι τους να αναδυθώ, να βγω και να σ' αγκαλιάσω...και συ να μη με θες, και γω να συνεχίζω...
Σε ονειρεύτηκα...την ώρα που έπινες το ποτό σου...και λικνιζόσουν στους ήχους που σ' αρέσουν...την ώρα που μιλούσες με τη φίλη σου...που οι πατούσες σου δεν ακουμπούσαν στο πάτωμα...και το γέλιο σου ακουγόταν δυνατά...την ώρα που κοίταξες στο κενό και μου πες να φύγουμε...
Ετσι σε ονειρεύτηκα απόψε...
και ξύπνησα...
και δεν ήσουν εδώ...
2 σχόλια:
Τα ίδια θυμάμαι κάποτε να μου'παν αλλά φορούσα λευκό φουστάνι.
τα λογια ειναι παντα τα ιδια...τα χειλη που τα λενε αλλαζουν...και τα φουστανια...εσυ δε μενει παρα να ανακαλυψεις...πιο φουστανι σου ταιριαζει και πια χειλη σου λενε την αληθεια... μονο ετσι θα προχωρησεις καλη μου aniaris...
Δημοσίευση σχολίου